ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ, Ο ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΩΝ ΔΕΝ ΘΡΟΕΙΤΑΙ. ΚΑΙ ΑΝ ΑΔΙΚΗΘΕΙ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΤΙ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ ΑΛΛΑ ΒΑΖΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ(ΑΒΒΑΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ- ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΓΙΟΣ)

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Ὁ ἄνθρωπος γίνεται πρόσωπο ὅταν ἀρνεῖται τόν ἐγωισμό του καί ἀγαπάει ἐν Χριστῷ ὅλους

 
ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ
Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά νά γίνει πρόσωπο, δηλ. γιά νά τελειωθεῖ διά τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, τῆς τέλειας κοινωνίας καί ἕνωσης μέ τόν Θεό καί τόν πλησίον.
«Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μιλώντας γιά τήν ἕνωση καί τήν κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, χρησιμοποιεῖ τήν ἔκφραση «πρόσωπον πρός πρόσωπον». Λέγει: «βλέπομεν γάρ ἄρτι δί’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δε πρόσωπον πρός πρόσωπον» (Α΄ Κορινθίους 13:12).
Ἄν σκεφθοῦμε ὅτι τό χωρίο αὐτό ἀναφέρεται στήν νοερά προσευχή, δηλαδή στόν φωτισμό τοῦ νοῦ («δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι») καί τήν θέωση, δηλαδή τήν θεωρία τοῦ Θεοῦ («πρόσωπον πρός πρόσωπον»[11]), τότε μποροῦμε νά καταλάβουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ πρόσωπο, ὅταν ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό διά τῆς θεώσεως καί στήν κατάσταση τῆς θεώσεως.Αὐτός, ἄλλωστε εἶναι καί ὁ πραγματικός ἄνθρωπος…
Ἐφόσον ὁ Θεός εἶναι Πρόσωπο σημαίνει πως ὁ ἄνθρωπος γίνεται πρόσωπο, ὅταν ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό».[12]
Ὁ ἄνθρωπος γίνεται πρόσωπο ὅταν βρίσκεται σέ ἀληθινή σχέση μέ τό ἄλλο καί τόν τελείως Ἄλλον, τόν Θεόν. Ὅταν προχωρεῖ πρός τήν Θέωση. Πρόσωπο σημαίνει ὅτι ἔχω ἀπέναντί μου (πρὸς + ὄψις ἢ —ὤψ) κάποιον καί κοινωνῶ ἀληθινά μαζί του.
Ὁλοκληρώνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν εὐρίσκεται σε κοινωνία ἀλη­θινῆς ἀγάπης μέ τό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πλησίον. Ἡ αὐτο­φυ­λάκιση, ἡ αὐτοαπασχόληση, ὁ ἐγωκεντρικός τρόπος ὑπάρ­ξεως, δια­λύει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, πού ἀπαιτεῖ νά ὁλοκληρωθεῖ (ἀφοῦ ἔχουμε μέσα μας τό ἐσωτερικό πρόγραμμα τοῦ Δη­μιουργοῦ πού μᾶς ὠθεῖ στό νά ὁμοιάσουμε τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγά­πης). Αὐτή ἡ διάλυση, ἡ ἀντίσταση στό πρόγραμμα τοῦ Θείου Κατασκευαστῆ μας, ἡ «ὑπαρξιακή αὐτοκτονία», στήν ὁποία καταδικάζουμε τόν ἑαυτό μας, διά τοῦ ἐγωισμοῦ, μᾶς ὁδηγεῖ στήν ἀπογοήτευση, λύπη καί κατάθλιψη.
Στόν ἐγωκεντρικό-καταθλιπτικό ἄνθρωπο, ἡ ψυχή του, ὁ νοῦς του (ὁ  ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς) δέν λειτουργεῖ σωστά: Ἀντί νά βλέπει πρός τόν Θεόν, βλέπει ἐμπαθῶς πρός τόν ἑαυτό του καί μάλιστα πρός τό σῶμα του (φιλαυτία).
 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο του Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτη μέ τίτλο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
http://hristospanagiapsavvas.blogspot.gr/
  [11]    Ἰω. Ρωμανίδου: Προπατορικόν ἁμάρτημα ἔκδ. Δόμος σελ. 29.
[12]    Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱερόθεου Βλάχου, τό πρόσωπο στην Ὀρθό­δο­ξη παράδοση, σελ. 76-80.
http://www.hristospanagia.gr/?p=43532#more-43532 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...