Συλλογή ἀναφορῶν
τοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
γιά τούς ἔσχατους χρόνους.
τοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
γιά τούς ἔσχατους χρόνους.
Πρόλογος
Ὁ Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος
μᾶς ἄφησε μία μεγάλη πνευματική κληρονομιά. Μᾶς παρέδωσε ἕναν τεράστιο
ἀριθμό κατηχητικῶν ὁμιλιῶν, κατανεμημένων σέ διαφορετικές θεματικές
σειρές.
Ἀκούσαμε και συλλέξαμε ἀπό μεγάλο
ἀριθμό ὁμιλιῶν, κατά τήν κρίση μας, ἐνδεικτικές ἀναφορές τοῦ πατρός
Ἀθανασίου, πού μᾶς ἔκαναν ἰδιαίτερη ἐντύπωση καί πού ἀφοροῦσαν τά σημεία
τῶν ἔσχατων χρόνων.
Εἴθε ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός
δι΄εὐχῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου να
εὐλογήσει μας πνευματική καρποφορία μας ψυχές ὅλων μας.
Π.Γ.
«Ἀπολύτως πιστεύω, ὅτι ἔχομε ἤδη μπεῖ στό προοίμιο, ἄν ὄχι στό κύριο θέμα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀντιχρίστου, στό προοίμιο τῶν ἐσχάτων».
(Σειράχ, ὁμιλία 279η, 1-5-2001)
«Ὑπάρχει
μία αἴσθηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης, ὅτι ὁ ἀντίχριστος δέν θά
ἀργήσει νά ἔρθει, ἐπειδή ζοῦμε ἐσχάτους καιρούς. Θά σᾶς θυμίσω, γιά νά
δεῖτε τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση, τό ἀπολυτίκο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, πού
ἐκεῖ λέγει ὅτι: «Ἐφάνη εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς», ἐνῶ δέν
ἔχομε ἄλλα ἀπολυτίκια, ψάξτε ὅλα τά ἀπολυτίκια τῶν ἁγίων ὅλων τῶν
αἰώνων, δέ θά δεῖτε πουθενά νά ὑπάρχει αὐτός ὁ χαρακτηρισμός, «ἔσχατοι
καιροί».
(Πράξεις, ὁμιλία 120ή)
«Ἐγώ πιστεύω, ἀπολύτως πιστεύω, ὅτι
ἔχομε ἤδη μπεῖ στό προοίμιο, ἄν ὄχι στό κύριο θέμα τῆς ἐποχῆς τοῦ
ἀντιχρίστου, στό προοίμιο τῶν ἐσχάτων, τό πιστεύω. Θά δοῦμε χειρότερα
ἀπό ἐκεῖνα πού ζοῦμε, ἔχομε ὄχι μακρύ μέλλον, νά δοῦμε … τά χειρότερα …
[ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 1-5-2001]».
(Σειράχ, ὁμιλία 279η)
«Ἄς ἀφυπνιστοῦμε. Μᾶς
ἀποχριστιανίζουν λίγο-λίγο καί μᾶς εἰσάγουν σιγά-σιγά, λίγο-λίγο στήν
εἰδωλολατρία. Ὄχι κάποια πρόσωπα σημαίνοντα, ἀλλά καί αὐτόν τόν λαό. Γι’
αὐτό τό λόγο σᾶς τά εἶπα αὐτά, γι’ αὐτό καί τά θέματά μου περί
εἰδωλολατρίας εἶναι ἐκτενῆ. Μή μοῦ πεῖτε ὅτι βρίσκομαι ἐκτός
πραγματικότητας. Γνωρίζω πολύ καλά, ἀπό τή στιγμή πού κάποια χρόνια πίσω
ἀντελήφθηκα τή δράση τῆς εἰδωλολατρίας, ἔμεινα ἔκπληκτος. Ἐσεῖς δέν
ἐκπλήσσεστε; Ἐγώ ἔμεινα ἔκπληκτος καί δέν μπορῶ νά ἡσυχάσω ἀπό τότε. Τόν
καιρό δέ πού κάναμε τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἑρμηνεία, θυμᾶστε πού
τοῦ δείχνει ὁ ἄγγελος τοῦ Ἰωάννη τό θηρίο: «Τό βλέπεις αὐτό τό θηρίο; Εἶναι τό θηρίο τῆς εἰδωλολατρίας, ἦταν, δέν εἶναι, θά εἶναι».
Τί θά πεῖ αὐτό; Ἦταν στόν κόσμο ἡ εἰδωλολατρία διάχυτη. Ἦρθε ὁ Χριστός,
τήν κατήργησε. Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς πού ἔλαμψε στόν κόσμο. Σβήνει τό
φῶς τοῦ Χριστοῦ. «Ἦταν, δέν εἶναι, ἀλλά θά ξαναεῖναι πάλι». Πού σημαίνει
ὅτι οἱ χριστιανικοί λαοί θά ξαναγυρίσουν στήν εἰδωλολατρία! Αὐτό δέν
σᾶς συγκλονίζει; Καί λέει τοῦτο: «Πηγαίνει στήν ἀπώλεια», γιατί
λίγο θά μείνει, στήν τελευταία φάση, ὁ κόσμος στήν εἰδωλολατρία. Καί
μετά πάει στήν ἀπώλεια. Αὐτό, ξέρετε τί σημαίνει; Ὅτι βρισκόμαστε στίς
παραμονές τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας, δηλαδή στό τέλος τῆς
Ἱστορίας!
(Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 13η)
«Τώρα πού εἴχαμε στήν Εὐρώπη [ἡ
ὁμιλία ἔγινε στίς 12-10-1992] τήν πτώση τήν οἰκονομική, λέω στούς
πατέρες: «Πήραμε μία ἱστορική γεύση, μικρούτσικη γεύση, τί θά πεῖ σέ μία
ὥρα, πῶς ἔπαθε ἡ Εὐρώπη τήν πτώση τήν νομισματική». Ἔ, αὐτό ἐμένα πάρα
πολύ μέ ἔχει ἐντυπωσιάσει! Τώρα, ποιά εἶναι αὐτή ἡ Βαβυλών; Τόν καιρό
πού μιλούσαμε καί ἐξηγούσαμε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τήν Ἀποκάλυψη, σᾶς
τό εἶχα πεῖ. Ἀνατρέξατε καί θά δεῖτε ποιά εἶναι αὐτή ἡ Βαβυλών, ἡ πόλις
ἡ μεγάλη. Σέ ἐκεῖνο μόνο πού μένω εἶναι ὅτι ἔχομε αὐτό τό «μέσα σέ μία
ὥρα»! Ἔτσι ἔπεσε ἡ Βαβυλώνα ἡ ἱστορική, μέσα σέ μία νύκτα! Καί
κυριεύτηκε ἡ Βαβυλών, ἐνῶ βασίλευε ὁ Βαλτάσαρ, ὁ ἐγγονός τοῦ
Ναβουχοδονόσορος. Κοιτάξτε. Διασκέδαζε, ἔπεσε συνωμοσία καί τότε φάνηκε
ἐκεῖνο τό χέρι νά γράφει στόν τοῖχο: «Ζυγίστηκες, μετρήθηκες καί βρέθηκες λειψός. Γι’ αὐτό θά τιμωρηθεῖς!».
Καί ἑρμήνευσε τή γραφή αὐτή τή δυσανάγνωστη ὁ Δανιήλ. Πόσο φοβᾶμαι, μή
μᾶς πεῖ ὁ Θεός ἐμᾶς τούς Ἕλληνες, ναί, ναί: «Ζυγίστηκες, μετρήθηκες»,
μετά ἀπό τό 1821! Ἄρα, δέ σέ δίδαξαν τά τετρακόσια χρόνια ξενικῆς
κατοχῆς. «Ζυγίστηκες, μετρήθηκες καί βρέθηκες λειψός, ἀμετανόητος, γι’
αὐτό θά τιμωρηθεῖς»! Πολύ τό φοβᾶμαι, ἀγαπητοί μου. Ἕλληνας εἶμαι καί
κατοικῶ τούτη τή χώρα γῆ, τήν πονῶ, ὅπως καί ὁ Ἱερεμίας ἔκλαιγε γιά τή
χώρα του, ὅπως καί ὁ Δανιήλ ἔκλαιγε γιά τή χώρα του!».
(Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 2η)
«Πρό τῆς ΕΟΚ εἴχαμε τήν ΚΤΕ μετά
ἀπό τόν Πρῶτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Διαλύθηκε. Μετά ἀπό τό Δεύτερο Παγκόσμιο
Πόλεμο εἴχαμε τήν ΕΟΚ. Θά διαλυθεῖ ὁπωσδήποτε, γιατί δέν ἔχει τήν
ἀναφορά της στό Θεό, δέν ἔχει τήν ἀναφορά της στό Πνεῦμα τό Ἅγιο».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 298η, β΄)
«Δέν ξέρω, ὁ Θεός νά μέ βοηθήσει,
πολλά χρόνια μιλῶ γιά τήν ἐκκοσμίκευση, καί ὅσο ζῶ καί μέ βοηθᾶ ὁ Θεός,
θά μιλῶ γιά τόν κίνδυνο τῆς ἐκκοσμίκευσης. Σᾶς ἔχω πεῖ πλειστάκις στό
θέμα τῆς Ἀποκάλυψης, ὅτι ἐκεῖνοι πού θά προσκυνήσουν τόν ἀντίχριστο δέν
θά εἶναι οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ Ἰνδοί, οἱ Κινέζοι. Θά εἶναι οἱ Χριστιανοί,
τό λέει σαφῶς ἡ Ἀποκάλυψη, οἱ ἐκκοσμικευμένοι Χριστιανοί!».
(Σειράχ, ὁμιλία 91η)
«Δέν θά παύσω μέχρι νά πεθάνω,
ἀρκεῖ νά ἔχω τό μυαλό μου, νά σᾶς τό λέγω: Εἶναι προοίμιο τοῦ
ἀντιχρίστου ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐκκοσμικευμένοι Χριστιανοί
θά προσκυνήσουν τόν ἀνίχριστο».
(Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 146η)
«Ἔριξα μία ματιά στόν προφήτη
Δανιήλ, γιά νά δῶ τό θέμα μου, γιατί κάνω ἀπό τόν Δανιήλ, καί ἔπεσα στό
θέμα τοῦ ἀντιχρίστου καί μέ κατέπληξαν τά χαρακτηριστικά του, ὅτι θά
στραφεῖ ἐναντίον παντός σεβάσματος, ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν,
ἀλλά καί ἐναντίον τῶν βουδιστῶν κτλ.!».
(Ἀπαντήσεις ἀποριῶν, 114η)
«Ὅταν θά δεῖτε νά κτίζεται ὁ ναός, νά ξέρετε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔχει ἔρθει».
(Πρός Θεσσαλονικεῖς Α΄, ὁμιλία 5η)
«Μερικοί τρομάζουν, ἅμα ἀκοῦν αὐτά
[περί ἀντιχρίστου καί ἐσχάτων ἡμερῶν], μερικοί λέγουν ὅτι βλέπουν
ἐφιάλτες στόν ὕπνο τους, γιατί ὁ π. Ἀθανάσιος ἤ κάποιος ὁμιλητής, ὅποιος
εἶναι, τά λέει τόσο ζωηρά, πού τά βλέπουν στόν ὕπνο τους, σάν ἐφιάλτες.
Ἀγαπητοί μου, προσέξτε, ἄν εἴχαμε τήν ἱκανότητα νά τά ποῦμε πιό ζωηρά,
δέν θά τό ἀμελούσαμε. Δέν σκοπεύουμε νά σᾶς τρομάξουμε, ἀλλά σκοπεύουμε
νά σᾶς προασφαλίσομε. Καί ὅπως καμιά φορά μπορεῖ νά λέμε στό μικρό παιδί
γιά κάτι μέ τρομερό τρόπο … Θυμᾶμαι, κάποτε πήγαμε στό νησί τοῦ πατέρα
μου καί εἴχαμε πέσει σέ μία ἐξοχή, ἦταν γκρεμός καί ὑπῆρχε ἕνα μικρό
ἐκκλησάκι, ἕνα μικρό μοναστηράκι, μέναμε ἐκεῖ. Ἐμεῖς ἤμαστε πολύ μικρά,
εἶχα τελειώσει τήν Α΄ Δημοτικοῦ, νά πάω νά πέσω σέ ἐκεῖνον τόν γκρεμό …
Καί θυμᾶμαι, μᾶς εἶπαν ὅτι ἐκεῖ ἦταν ἕνα πελώριο φίδι, πού δέν ἔπρεπε νά
πλησιάσομε, γιατί βγαίνει. Ποῦ νά πλησιάσομε! Ἔτσι, ἀγαπητοί μου, ὁ
σκοπός δέν εἶναι νά τρομάξομε, ἀλλά νά ἀσφαλισθοῦμε. Ἐπειδή κάπου-κάπου
μπορεῖ νά ἀκουστεῖ αὐτό, ὅτι λέμε μερικά ὑπερβολικά πράγματα, δέν λέμε
τίποτα ὑπερβολικό, μιλᾶμε πάνω στή γλῶσσα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ».
(Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 114η)
Πιστεύω ὅτι εἶναι πολύ κοντά ἡ
Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Θά ἐξαρτηθεῖ ἀπό ἄλλους παράγοντες. Μά
πάρα πολύ κοντά! Ὄχι, βεβαίως, ἴσως αὔριο [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς
27-11-1995], ἴσως ὄχι σέ δέκα χρόνια, ἴσως ὄχι σέ πενῆντα χρόνια, ἀλλά
εἶναι κοντά, εἶναι πολύ κοντά, σέ σχέση μέ τά δύο χιλιάδες χρόνια πού
ἔχουν περάσει».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 57η)
«Κάποτε εἶχα πεῖ κάτι, ἀποτέλεσμα
στοχασμοῦ, δέν μοῦ ἀπεκαλύφθη, δέν εἶμαι προφήτης, ἀποτέλεσμα στοχασμοῦ,
ὄχι προφητείας. Στοχάστηκα τό ἑξῆς, ὅτι ὁ Ἀβραάμ ἔζησε τό 2.100 π.Χ.
καί ὅτι λέει ἡ Παλαιά Διαθήκη γιά τόν Μεσσία -ἀφήνεται νά ἐννοηθεῖ- ὅτι ὁ
ἐρχομός Του εἶναι μακρινός, «θά ἔλθει». Ὅταν Χριστός ἦρθε, ὕστερα ἀπό
2.100 χρόνια, τότε ὅλοι οἱ Προφῆτες τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ ἴδιος ὁ
Χριστός λέει: «Ἔρχομαι ταχύ», ἔρχομαι γρήγορα. Δέν τελειώνει ἔτσι ἡ Ἀποκάλυψη; «Ναί Κύριε, ἔρχου», λέει τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού μένει στήν Ἐκκλησία καί φωτίζει τούς πιστούς νά ποῦν τό: «Ναί, ἔρχου Κύριε».
Δέν μποροῦμε νά ποῦμε στό Χριστό νά ἔρθει, ἄν δέν ἔχομε τό Πνεῦμα τό
Ἅγιο. Συνεπῶς σημαίνει, ὅπως λέει ὁ μακαριστός Μπρατσιώτης, ὅταν
ἑρμηνεύει τήν Ἀποκάλυψη, ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη θά ἔρθει ὁ Μεσσίας
κάποτε, χρόνος ἀόριστος καί ἀπεριόριστος. Τώρα, στήν Καινή Διαθήκη,
χρόνος συνεσταλμένος. Ἀκοῦμε, γράφει ἐκεῖ ὁ Μπρατσιώτης: «Σάν νά αἰσθανόμεθα τόν καλπασμό τοῦ χρόνου, νά, ἔρχεται ὁ Χριστός!».
Ἄν γιά ἐκεῖνο, πού ἦταν ἀόριστο χρονικῶς καί μακρύ, πέρασαν 2.100
χρόνια, γιά τό γρήγορο πού ἔρχεται ὁ Χριστός; Ἤδη ἔχουν περάσει 2.000
χρόνια! Τί νομίζετε; Δέν νομίζετε ὅτι αὐτό σημαίνει κάτι πολύ κοντά;
Στοχασμός εἶναι, δέν εἶναι προφητεία. Ἔτσι, τό λογαριάζω, τό θεολογῶ».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 59η)
«Κάποτε, ὅταν ἐξηγούσαμε τήν Ἀποκάλυψη, σᾶς εἶχα πεῖ: Δέν εἶναι μόνο τά μεγάλα ζῶα, γιατί λέει: «Θά στείλω θηρία νά σᾶς φᾶνε»!
Τό εἶπα προηγουμένως ὅτι: «Θά ζητήσει τήν ψυχή, τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐκ
χειρός θηρίων». Μήν βάλετε μέ τό μυαλό σας ὅτι εἶναι τά λεοντάρια καί
οἱ τίγρεις, πού θά μποῦν ἀπό τά δάση μέσα στίς πόλεις καί θά
κατασπαράξουν ἀνθρώπους, ὄχι. Εἶναι -σᾶς εἶχα πεῖ τότε- καί τά μικρόβια!
Ξέρετε πῶς λέγονται τά μικρόβια στό λεξικό τοῦ Σουίδα; Εἶναι Βυζαντινός
ὁ Σουίδας. Αὐτό τώρα τό βρῆκα καί μέ ἱκανοποίηση πάρα πολλή. Τά λέει
«θηρία»!».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 54η)
«Ἐκκοσμίκευση > Ἀποστασία > Ἀθεΐα (γαστέρα-ὑπογάστρια, δημιουργοῦν πολέμους) > Ἀντίχριστος».
(Σειράχ, ὁμιλία 91η)
«Οἱ δέκα πληγές τοῦ Φαραώ -σᾶς τό
λέγω γιά νά σᾶς κεντήσω τήν ὄρεξη- οἱ ἱστορικές ἔγιναν, δέν εἶναι παρά ὁ
τύπος τῶν δέκα πληγῶν πού δοθοῦν στήν ἀνθρωπότητα τίς ἔσχατες μέρες,
πού μᾶς γράφει τώρα τό Βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης. Θά ξανάρθουν αὐτές οἱ
πληγές, σέ ὁλόκληρη τώρα τήν ἀνθρωπότητα. Γιά νά σᾶς δημιουργήσω τό
ἐνδιαφέρον νά ἔρχεστε, νά ἀκοῦτε τά θέματα τῆς Κυριακῆς. Ἄν ἔρχεστε, θά
μάθετε πολλά πράγματα μέ αὐτόν τόν ὄμορφο τρόπο καί σύντομα μάλιστα. Ἄν
ἔχετε ὑπομονή, θά δεῖτε μία θαυμάσια ἔκθεση τῆς πίστεως, κατά ἕναν
περιληπτικό τρόπο».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 4η)
«Ἐγώ προσωπικά, ὅσες φορές -πάρα
πολλές φορές, πού ἀναλύομε ἐδῶ τό Βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης- ἔχω ἀνατρέξει
σέ αὐτή τήν περιοχή, στό Βιβλίο τῆς Ἐξόδου, νά μελετήσω τό θέμα τῶν
πληγῶν τῆς Αἰγύπτου. Τακτικότατα, πυκνότατα, σχεδόν σέ κάθε θέμα πού σᾶς
κάνω, ἀνατρέχω στήν Παλαιά Διαθήκη. Θέλω νά καταλάβομε ὅτι εἰδικά οἱ
δέκα πληγές τοῦ Φαραώ, δέν εἶναι παρά ἕνας τύπος μελλοντικῶν
καταστάσεων».
(Ἀποκάλυψις, ὁμιλία 64η)
«Ἀντελήφθηκα ὅτι οἱ πληγές τῶν
ἐσχάτων δέν θά εἶναι πληγές πού τίς δίνει ὁ Θεός, δηλαδή μέ τήν ἔννοια
ὅτι δίνει ὁ Θεός αὐτό, δίνει ἐκεῖνο, ὥστε νά πεῖ κανείς: «Μά ὁ Θεός
δίνει αὐτά;». Καί πάλι, ἐν τῇ δικαιοσύνῃ Του, δέν θά εἶχε κανείς τίποτα
νά κατηγορήσει. Ὅμως, παρατήρησα τό ἑξῆς, καί τά παρατηρεῖ κανείς αὐτά
ὅταν ἔρχονται, ἐξάλλου αὐτή εἶναι καί ἡ σωστή ἑρμηνεία, νά βλέπει κανείς
ὅταν τά πράγματα ἔρχονται καί νά τά ἐξηγεῖ. Ὅτι αὐτές τίς πληγές τίς
παρασκευάζομε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, μέ τά χέρια τά δικά μας, γιατί ποιός
ἄνοιξε αὐτές τίς τρύπες στό στρῶμα τοῦ ὄζοντος; Ἐμεῖς πᾶμε μέ χημικές
οὐσίες, πού ἔχομε ἐδῶ στή γῆ καί τρύπησε πάνω τό στρῶμα αὐτό. Ἀγαπητοί
μου, παρατήρησα ὅτι, ὄχι ὁ Θεός δίνει τίς πληγές, ἀλλά ὁ Θεός ἐπιτρέπει
νά ἔρθουν οἱ πληγές, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζει τά ὅριά του, τά
ὑπερβαίνει σάν αὐθάδης καί θρασύς, καί τότε ὁ Θεός ἐπιτρέπει ὁ ἄνθρωπος
νά τιμωρεῖται! Διάβαζα τελευταῖα μία περίπτωση πού μέ κατέπληξε. Γράφει ἡ
Ἀποκάλυψη ὅτι ὁ ἥλιος θά γίνει τρίχινος, δηλαδή σάν ἕνα τσουβάλι, δέν
θά ἔχει φῶς καί ἡ σελήνη θά εἶναι σάν αἷμα τό χρῶμα της! Ἡ ἐξήγηση εἶναι
ἁπλῆ, θά λέγαμε, ἐφόσον ὁ ἥλιος χάνει τήν ἀκτινοβολία του, καί βέβαια
ἴσως δέν τήν χάνει, ἀλλά οἱ συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἀτμόσφαιρας,
νά εἶναι τέτοιες, πού νά μοιάζει ὅτι ὁ ἥλιος ἔχασε τήν ἀκτινοβολία του.
Διάβασα τό ἑξῆς ἐκπληκτικό, ὅτι, ἄν ἐκραγεῖ μία ἀτομική βόμβα στή
σελήνη, τότε ἡ σελήνη παίρνει τό χρῶμα αἵματος! Νά λοιπόν, θά ἔλεγε
κανένας. Στήν προσπάθεια πιθανῶς, ποιός θά κερδίσει τή σελήνη, γιά
σκοπούς ποικίλους, πολεμικούς, ὁ γνωστός «πόλεμος τῶν ἄστρων», κάποιος,
κάποια ἐξουσία νά πάει νά ρίξει ἐκεῖ μία βόμβα, γιά νά μή γίνει τοῦ
ἀλλουνοῦ κτῆμα καί ρίχνει μία βόμβα καί γίνεται τότε ἡ σελήνη αἷμα!
Πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ, ἀκόμη καί οὐράνια φαινόμενα, ποιός εἶναι
αἴτιος, ὁ Θεός ἤ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος; Ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος! Αὐτό θέλω νά
σᾶς τονίσω, ὅτι οἱ πληγές τῶν ἐσχάτων, αὐτό ἀνακαλύπτω τώρα [ἡ ὁμιλία
ἔγινε στίς 7-8-1990], εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου,
πού ξεπέρασε τά ὅριά του. Ἔτσι καί ἐδῶ, ἔχομε τόν ἄγγελο πού ἔρχεται νά
καυματίσει, νά κάψει ἐν πυρί, καί μάλιστα ἡλιακό πῦρ, τό λέει καθαρά,
ὅτι στόν ἥλιο ἔριξε τή φιάλη του: «Ἐν πυρί τούς ἀνθρώπους καί ἐκαυματίσθησαν οἱ ἄνθρωποι καῦμα μέγα»!
Ὅπως λέμε, ἔχομε καύσωνα, πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι ἀπό τόν καύσωνα, καί
τότε, λέγει, οἱ ἄνθρωποι ἀντί νά μετανοήσουν, ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι
τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ καί «οὐ μετενόησαν»! Ὅμως, βλέπομε ὅτι σέ
αὐτή τήν πληγή, ὅπως καί σέ ἄλλες πληγές, ὁ Θεός προστατεύει τούς δικούς
Του ἀνθρώπους. Μέ ποιό τρόπο; Ἐκεῖνος ξέρει. Ἔχομε προηγούμενο, πού
στήν Αἴγυπτο εἶχαν τριήμερο ψηλαφητό σκότος καί οἱ Ἑβραῖοι εἶχαν χαρά
Θεοῦ. Ὁ Θεός ξέρει! Ἐξάλλου, τό λέει στό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως πώς
πολλές ἀπό τίς πληγές οἱ εὐσεβεῖς δέν θά τίς δοκιμάσουν. Βγές, λαέ μου,
ἀπό τή νοητή Βαβυλῶνα, γιά νά μήν τιμωρηθεῖς, ἐνῶ αὐτή τιμωρεῖται!».
(Σειράχ, ὁμιλία 107η)
«Μέ τήν ἡδονιστική ζωή μετερχόμεθα
τήν τεχνική, νά μᾶς ἀποδώσει τά ἀγαθά τῶν ἡδονῶν μας, πιέζοντας τήν
τεχνική, μολύνουμε τήν ἀτμόσφαιρα, μολύνοντας τήν ἀτμόσφαιρα, ἐπιφέρομε
τίς πληγές τῆς Ἀποκάλυψης ἐπάνω στόν πλανήτη μας. Ἄρα, οἱ πληγές
προέρχονται ἀπό τά χέρια τῶν ἰδίων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός βλέποντας τήν
κακή μας προαίρεση, ὅτι ἀγαπᾶμε τίς ἡδονές μας, μᾶς ἀφήνει νά
καταστρέψουμε τή δημιουργία. Αὐτό ὅμως στή γλῶσσα τῆς Γραφῆς ἔτσι
διατυπώνεται: «Στέλνει ὁ Θεός πληγές».
(Σειράχ, ὁμιλία 119η)
«Κάποτε, ὅταν ἤμουν
μικρός, εἶχα μία ἀπορία ἡ ὁποία μέ βασάνιζε. Ἦταν ἡ ἑξῆς: Ἄκουσα γιά τόν
ἀντίχριστο, ἄκουγα γιά τό τέλος τοῦ κόσμου, γιά τή Δευτέρα Παρουσία,
ἄκουγα ἀπό τούς ἁπλούς ἀνθρώπους ὅτι ὁ ἀντίχριστος θά σφραγίσει τούς
δικούς του ἀνθρώπους καί ὅσοι ἔχουν τή σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου δέν θά
μποῦν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτά τά ἄκουγα καί μοῦ δημιουργοῦσαν
τήν ἑξῆς ἀπορία: Μά καλά, τόσο χαζοί θά εἶναι οἱ Χριστιανοί, νά
παραδοθοῦν στόν ἀντίχριστο; Ἀλλά ὅμως, ἀγαπητοί μου, ὅταν μεγάλωσα,
κατάλαβα ὅτι δέν ἦταν τόσο ἁπλό τό πρᾶγμα. Ἄν θέλετε, στό βάθος εἶναι
ἁπλό, ἀλλά τό κάναμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολυσύνθετο. Δηλαδή, ἀπό τή
στιγμή πού μέσα στή ζωή μας δέν θά ἔχομε σωστή χριστιανική τοποθέτηση
καί τά βιώματά μας δέν θά εἶναι χριστιανικά, δέν θά ἔχομε ἀγάπη μέχρι
θανάτου στόν Ἰησοῦ Χριστό καί πίστη, εἶναι πολύ ἑπόμενο, μέσα σέ μία
χαλαρωμένη ζωή πού ζοῦμε, ἄν τύχει κάτι στήν πορεία μας, νά σκοντάψουμε.
Σκοντάφτουμε, μέ ἄλλα λόγια λέγεται σκανδαλιζόμαστε καί σκανδαλιζόμαστε
θά πεῖ σταματῶ. Γιατί σκοντάφτω θά πεῖ κάπου σκοντάφτω, σέ ἕνα
σκάνδαλο, πέφτω, δέν σηκώνομαι, μένω ἐκεῖ πεσμένος. Ἔτσι, τό κατάλαβα
πάρα πολύ καλά τώρα καί κάθομαι καί βλέπω σήμερα τούς ἀνθρώπους καί λέω:
Ἄνθρωπε, ἀδελφέ, ξέρεις ἐκεῖ πού πηγαίνεις, ὅτι ἐκεῖ εἶναι μία
προδρομική κατάσταση τοῦ ἀντιχρίστου; Ξέρεις, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο
κινεῖσαι, παρασκευάζεις τό δρόμο τοῦ ἀντιχρίστου; Δέν σέ πιστεύουν, δέν
σέ καταλαβαίνουν! Τώρα τό κατάλαβα αὐτό, οἱ ἄνθρωποι ἀπιστοῦν. Ἡ
κοσμικοποίηση εἶναι ὁ καλύτερος τρόπος νά φτάσομε στό σκάνδαλο!».
(Ἀποκάλυψις, ὁμιλία 24η)
«Στό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, ἀπό
ὁλόκληρη τήν Ἀποκάλυψη κάτι εἶναι τό πιό ἐντυπωσιακό γιά μένα. Δέν μέ
ἐντυπωσίασε οὔτε ὁ ἀντίχριστος οὔτε τίποτε. Ξέρετε τί μέ ἐντυπωσίασε;
Ὅταν στόν Ἀπόστολο Ἰωάννη τόν Εὐαγγελιστή λέγει ὁ ἄγγελος: «Πάρε
αὐτό τό καλάμι καί μέτρα. Μέτρησε τό ναό καί μέτρησε τήν αὐλή πού εἶναι
μεταξύ του ναοῦ καί τοῦ θυσιαστηρίου, λίγα μέτρα ἀπό τήν κυρία εἴσοδο
τοῦ ναοῦ. Καί σταμάτα,[τοῦ λέει], μήν μετρᾶς παραπέρα». Μήν μετρᾶς
θά πεῖ: Δέν θέλει ὁ Θεός νά ξέρει τίποτα περισσότερο, μόνο τούς
κατάδικούς Του θέλει νά ξέρει ὁ Θεός, τούς εὐσεβεῖς. Παρακάτω δέν θέλει
νά ξέρει κανέναν, δηλαδή δέν ἀναγνωρίζει κανέναν! Καί λέει ὁ ἄγγελος: «Ἐδόθη νά πατηθεῖ ἡ αὐλή τοῦ ναοῦ καί ἡ πόλη Ἱερουσαλήμ ὑπό τῶν ἐθνῶν 42 μῆνες, δηλαδή 3-4 χρόνια».
Αὐτό, ξέρετε τί σημαίνει; Πολλοί, μά πολλοί ἀπό τούς Χριστιανούς μας
-γιατί ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἑρμηνεύουν ὅτι ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ,
Ἱερουσαλήμ, εἶναι ἡ Ἐκκλησία- θά προσκυνήσουν τόν ἀντίχριστο! Αὐτό
ἐμένα μέ ἔχει ἐντυπωσιάσει, οἱ Χριστιανοί μας, ναί, ὅταν θά δοῦν ὅτι
μπορεῖ νά διωχθοῦν, νά ὑποστοῦν ὅ,τι ὑποστοῦν, νά μήν ἔχεις μισθό, γιατί
ἡ ταυτότητά σου δέν εἶναι αὐτή πού θέλομε, κάτσε νά σοῦ βάλομε τή
σφραγίδα τοῦ ἀντιχρίστου κτλ. Καί σοῦ λέει: «Νά πεινάσω; Τά παιδιά μου
νά πεθάνουν;». Καί θά προσκυνήσουν τόν ἀντίχριστο, γιά νά μήν σᾶς πῶ ὅτι
τόν προσκυνοῦμε καθημερινά, μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς πού κάνομε! Συνεπῶς,
πολλοί, μά πολλοί Χριστιανοί μας θά προδώσουν τήν πίστη μας καί θά
χαθοῦν! Αὐτό εἶναι τό περισσότερο, γιά μένα, σᾶς εἶπα, ἀπό χρόνια πού τό
ἔχω διαβάσει [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 11-6-1991] καί ἡ ἐντύπωσή μου δέν
ἔχει περάσει. Τό περισσότερο ἐντυπωσιακό σημεῖο μέσα στό Βιβλίο τῆς
Ἀποκαλύψεως! Δηλαδή, χτυπιέμαι καί ὀδύρομαι καί κλαίω καί ἀναστενάζω καί
λέω κάθε φορά: Πώ, πώ … οἱ Χριστιανοί, πόσοι Χριστιανοί, λίγοι θά
σωθοῦν! Αὐτά πρέπει νά τά λέμε, γιά νά ἑτοιμαζόμαστε ἀνά πᾶσα στιγμή».
(Σειράχ, ὁμιλία 116η)
«Ὅπως παρατηροῦμε, ὁδεύουμε πρός τά
ἔσχατα, δέν θά καλυτερεύει ἡ ἀνθρωπότητα. Κάποτε τό πίστευα, ξέρετε,
αὐτό, τουλάχιστον γιά τήν πατρίδα μας, ὅτι θά πηγαίναμε στό καλύτερο.
Μάλιστα, μετά τήν κατοχή τό ’45, θυμᾶμαι τί κίνηση εἶχε γίνει μέ τά
κατηχητικά σχολεῖα, μέ κάτι ἐξάρσεις, ἐκδηλώσεις, γιά μία Ἑλλάδα νέα,
γιά μία καινούργια Ἑλλάδα κτλ., κτλ. Ποῦ εἶναι αὐτά, ποῦ εἶναι;
Φιλότιμος ἡ περίπτωση καί φιλότιμος ὁ πόθος, δέν ὑπάρχει οὔτε μία
ἀντίρρηση γι’ αὐτό. Ἀλλά ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας δέν πηγαίνει πρός τό
καλύτερο, καί μάλιστα, ἡ χριστιανική ἀνθρωπότητα πηγαίνει πρός τό
χειρότερο!».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 53η)
«Ὁ οἰκουμενισμός, νά ξέρετε παιδιά,
εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, γιατί, ὅταν θά γίνει μία
ἰσοπέδωση θρησκευτική καί πολιτική-κυβερνητική, θά ὑπάρξει ἕνας μόνο,
πού θά κυβερνήσει τόν κόσμο. Αὐτός ὁ ἕνας, κατά τήν Ἁγία Γραφή καί τούς
Πατέρες, θά εἶναι ὁ ἀντίχριστος. Ἔτσι, ὁ οἰκουμενισμός, χωρίς
περιστροφές, ἀπό τούς μεγαλύτερους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας
χαρακτηρίστηκε ἀντίχριστο σύστημα».
(Δανιήλ, ὁμιλία 5η)
«Εἶναι ἐπί θύραις ὁ
οἰκουμενισμός, ἄς τό προσέξουμε αὐτό [ἡ ὁμιλία ἔγινε στίς 6-12-1993].
Λυποῦμαι πού τά λέγω, ἀλλά πρέπει νά εἰπωθοῦν γιά νά ἑτοιμαζόμαστε καί
νά ξέρομε. Τό πρῶτο βῆμα ἡ ἕνωση
Ὀρθοδοξίας-Ρωμαιοκαθολικισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ. Αὐτοί προσεταιρίζονται
τόν Ἰουδαϊσμό-Μωαμεθανισμό, τό δεύτερο βῆμα. Καί αὐτά τά πέντε ἑνωμένα.
Καί πᾶμε στό τρίτο βῆμα, πού εἶναι ὅλες οἱ λεγόμενες φυσικές θρησκεῖες,
πού εἶναι εἰδωλολατρικές, Βουδισμός κτλ., νά ἑνωθοῦν ὅλα. Αὐτή ἡ
λεγόμενη «Ὑπερθρησκεία».
Πρίν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος θά
ὑπάρχει ὁ οἰκουμενισμός. Ὅταν ἔρθει ὁ ἀντίχριστος, θά καταργήσει τόν
οἰκουμενισμό, θά καταργήσει ὅλες τίς θρησκεῖες, ὥστε σέ αὐτόν τό ναό τοῦ
Θεοῦ, σάν θεός θά καθήσει καί θά πεῖ: «Ἐγώ εἶμαι θεός, δέν ὑπάρχει
ἄλλος θεός», θά ἀποδεικνύει μέ ψευδοθαύματα τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι
θεός».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 9η)
«Κατά καιρούς ἔχομε
παγκοσμιοποίηση, μέ ὀλέθρια ἀποτελέσματα. Αὐτή πού ἔρχεται τώρα [ἡ
ὁμιλία ἔγινε τό 2.000] θά εἶναι -μήν μοῦ πεῖτε ποῦ τό ξέρω- θά εἶναι ἡ
τελευταία της ἱστορίας, αὐτή ἡ παγκοσμιοποίηση, μέ φοβερά κακά
ἀποτελέσματα».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 426η, α΄)
«Μόνο ἡ μετάνοια καταργεῖ ἤ
μεταθέτει τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἄν προσέχαμε ὅλα αὐτά τά σημάδια πού μᾶς
δίνονται, θά ἤμαστε καί προσεκτικότεροι στή ζωή μας. Ἐγώ δέν σᾶς κρύβω
ὅτι φοβᾶμαι, τρέμω, ὅτι ὁ λαός μας θά πληρώσει, γιατί ἀποδώσαμε, μέ τήν
ἀρχαία ἔννοια τῆς λέξεως, τήν ὕβριν στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ναί, θά
πληρώσουμε καί πολύ ἀκριβά. Δέν ξέρομε πότε. Σᾶς εἶπα, ἡ κιβωτός 120
χρόνια κατασκευαζόταν, γιατί περίμενε ὁ Θεός τήν ἐπιστροφή τῶν ἀνθρώπων.
Δέν ξέρω, ὁ Θεός πάντως νά μᾶς ἐλεήσει, ὅσο ἐγκαίρως, νά μετανοήσουμε
καί νά ἐπιστρέψομε στήν καθαρά πίστη, στόν Ἰησοῦ Χριστό».
(Πράξεις, ὁμιλία 170ή)
«Δέν εἶναι πλεονασμός, δέν εἶναι
ὑπερβολή, ὅταν ἔχομε μπροστά μας ἕναν ἅγιον ἄνθρωπο ἤ ἔχομε ἕνα πολύ
καλό παιδί μας, τό νά τοῦ λέμε: «Πρόσεξε, πρόσεξε, νά εἶσαι πάντοτε
εὐάρσετος στό Θεό καί πάντοτε νά γίνεσαι ἄμεμπτος». Δηλαδή χωρίς μομφή,
χωρίς κατηγορία, ἀκατηγόρητος. Καί ὀφείλομε, ἀγαπητοί μου, νά τό κάνομε.
Μάλιστα ἐκεῖνο τό «γίνου» θά πεῖ: «Διαρκῶς νά γίνεσαι». Εἶναι ἐκεῖνο πού λέει τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως: «Ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι», ὁ ἅγιος ἀκόμη καί ἀκόμη νά ἁγιάζεται. Καί ἔτσι ὀφείλομε νά κάνομε.
Λοιπόν, θά ἔχω πολλή χαρά νά μοῦ
λέτε: «Πάτερ.Ἀθανάσιε, προσέξτε, νά στέκεστε καλά», ἀκοῦστε τί σᾶς λέω,
«προσέξτε, νά στέκεστε καλά». Δέν μοῦ τό εἶπε κανείς μέχρι σήμερα. Ἴσως
γιατί θά πιστεύατε ὅτι μπορῶ νά στέκομαι. Τό ἔχω τόσο ἀνάγκη νά μοῦ τό
πεῖ κάποιος ἄνθρωπος … Ὅταν μάλιστα βλέπω πολύ καλύτερούς μου καί πολύ
σοφότερούς μου νά πέφτουν, καί ὅταν πέφτουν, ἐγώ τί θά πῶ; Θά πῶ: «Ἐγώ
θά σταθῶ, ἐγώ θά μείνω»; Νά πέφτουν, ναί. Κάθε μέρα βλέπουμε ἀνθρώπους
ὑψηλά ἱστάμενους, σπουδαίους, νά πέφτουν καί νά μᾶς πιάνει φρίκη καί νά
λέμε: «Ὥστε καί ἐγώ δύναμαι νά πέσω;». Ναί, ποικιλοτρόπως, ἀγαπητοί
μου, νά πέσομε. Ἀπό τήν ἠθική μέχρι τήν πίστη. Ναί, νά χάσω τήν πίστη
μου, νά ἀρχίσω νά λέω παλαβά πράγματα, αἱρετικά πράγματα νά λέω.
Περίεργο φαίνεται; Λοιπόν, τό νά πεῖ κάποιος, ὁ πιό ἁπλός ἄνθρωπος:
«Πάτερ Ἀθανάσιε, στάσου καλά στά ποδάρια σου, νά γίνεσαι ἄμεμπτος καί νά
εὐαρεστεῖς διαρκῶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», ἀλλά καί ἐγώ ἄν τό πῶ σέ κάποιους
ἀπό σᾶς πού στέκεστε καλά: «Κύριε τάδε, προσέχετε πολύ στήν ζωή σας»,
μήν πεῖ κανείς: «Γιατί μοῦ τό λέει αὐτό, μήπως ἔμαθε τίποτε γιά μένα ἤ
δέν ἔχει σέ μένα ἐμπιστοσύνη». Ὄχι γιατί θά μαθαίνομε κάτι, ὅσο γιά τήν
ἐμπιστοσύνη … δέν τίθεται θέμα τοῦ νά ἔχομε ἐμπιστοσύνη. Μάλιστα κύριοι,
οὔτε στόν ἑαυτό μας δέν ἔχομε ἐμπιστοσύνη, δέν ἔχομε σέ κανέναν
ἐμπιστοσύνη, γιατί σήμερα εἶμαι αὐτός καί αὔριο εἶμαι κάποιος ἄλλος.
Ναί, μήν σᾶς φαίνεται καθόλου παράξενο.
Γι’ αὐτό πρέπει στήν ἐποχή πού οἱ
ἄνθρωποι πέφτουν, τό τρίτο τῶν ἀστέρων κατά τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως
καί τοῦ Δανιήλ τό Βιβλίο: «Πίπτει τό τρίτο τῶν ἀστέρων». Ξέρετε
πῶς πίπτει τό τρίτο τῶν ἀστέρων; Ἀστέρες εἶναι τό σύμβολο τῶν ὑψηλά
ἰστάμενων ἀνθρώπων καί πίπτει τό τρίτο. Ξέρετε πῶς πίπτει; Ὁ δράκων μέ
τήν μεγάλη τήν οὐρά τή σηκώνει μέχρι τόν οὐρανό καί μέ τήν οὐρά του τούς
φέρνει κάτω αὐτούς. Πού σημαίνει, ὁ διάβολος τούς ρίχνει. Σέ μιά ἐποχή
πού πίπτει τό τρίτο τῶν ἀστέρων, μήπως εἶμαι καί ἐγώ τό τρίτο τῶν
ἀστέρων; Ὀφείλομε μεταξύ μας νά λέμε ὅτι πρέπει νά στερεωνόμαστε καί νά
ὑπενθυμίζουμε σέ αὑτούς καί ἀλλήλους ὅτι κινδυνεύομε καί ὅτι πρέπει νά
στεκόμαστε στά ποδάρια μας. Δέν εἶναι λοιπόν, ἀγαπητοί μου, οὔτε
προσβολή οὔτε λόγος ὑπερβολῆς, ὅταν πρέπει νά τό κάνουμε αὐτό, ὅταν
αὐτός ὁ Θεός τό κάνει στόν Ἀβραάμ».
(Γένεσις, ὁμιλία 18η)
«Ἐγώ ὅλα τά χρόνια πού βρίσκομαι
στή Λάρισα σᾶς τονίζω: «Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός», ὥστε νά σᾶς γίνει
οὐσία. Γιατί μέ ὅλα αὐτά τά ὁποῖα συμβαίνουν μέ τόν λεγόμενο
οἰκουμενισμό, τή μίξη τῶν θρησκειῶν, ἡ παγκοσμιοποίηση θά φέρει καί τή
μίξη ὅλων τῶν θρησκειῶν, πῶς θά μπορεῖς νά ξεχωρίζεις, ἄν θέλεις, τήν
πραγματική σου σωτηρία, παρά μόνο νά λές: «Πιστεύω στόν Ἅγιο Τριαδικό
Θεό»; Νά σᾶς γίνει σύνθημά σας!».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 435η, β΄)
«Ἐκεῖνα πού συνέβησαν στούς
Ἑβραίους θά συμβαίνουν σέ ὅλους τους λαούς, θά συμβαίνουν καί στούς
Χριστιανούς. Αὐτό θά πεῖ «τυπικός λαός», ὑποδειγματικός, μέ τήν ἔννοια
ὄχι ὅτι στάθηκε ὑποδειγματικά στή ζωή του, ἀλλά μέ τήν ἔννοια ὅτι
ἀποτελεῖ ἕνα ὑπόδειγμα, εἴτε καλό εἴτε κακό. Καί μάλιστα, ἰδιαίτερα
στούς χριστιανικούς λαούς. Σέ αὐτή πού λέμε, ταλαίπωρη, ταλαίπωρη,
ταλαίπωρη, κάθε φορά πού θά τή θυμηθῶ λυπᾶμαι, στήν ταλαίπωρη Δύση …
Αὐτή ἡ ταλαίπωρη Δύση, ἡ χριστιανική Δύση, ἔχει νά πληρώσει πολλά αὐτή ἡ
χριστιανική Δύση! Πολύ λίγο χριστιανική Δύση πλέον … ».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 53η)
«Σέ μία δοκιμασία τῆς Ἐκκλησίας ὁ
ἱεραποστολικός χαρακτήρας θά διατηρηθεῖ ἤ μήπως θά ὑπάρχει μία
συντηρητική κατάσταση κρυπτοχριστιανισμοῦ; Καί ὅταν λέω
κρυπτοχριστιανισμοῦ, εἶναι κάτι φοβερό. Ὁ κρυπτοχριστιανισμός ἔχει
διάφορες μορφές. Ἔπεσε στά χέρια μου τελευταῖα ἕνα βιβλίο ἔκδοσης
Μακεδονικῶν Σπουδῶν Θεσσαλονίκης, γιά τούς κρυπτοχριστιανούς, ὅτι
μποροῦσε ὁ ἱερέας νά γίνει χότζας καί τό πρωί νά εἶναι στό τζαμί καί τό
βράδυ νά κάνει ὀρθόδοξη λειτουργία. Αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἀπαράδεκτο
πρᾶγμα. Καί μάλιστα, στήν ἐποχή τῶν Τούρκων ἦταν ἄφθονα καί ὑπάρχουν
μέχρι καί σήμερα. Αὐτό εἶναι ἀπαράδεκτο πρᾶγμα, γιατί ὁ Χριστιανός
στέκεται μέ ἕναν συντηρητισμό ἀπέναντι στό Εὐαγγέλιο. Φοβᾶται τό
μαρτύριο. Ἤ θά εἶσαι ἤ δέν θά εἶσαι. Ἡ παλαιά Ἐκκλησία, ἡ ἀρχαία,
ἔνδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν γνώρισε τόν κρυπτοχριστιανισμό, μέ τήν
ἔννοια πού σᾶς εἶπα. Βέβαια, ὁ πιστός δέν ἔλεγε στόν κόσμο: «Εἶμαι
Χριστιανός», ὄχι, ζοῦσε. Τόν συνελάμβαναν; Ὁμολογοῦσε. Οὔτε ἄλλαζε τήν
πίστη του. Ὁμολογοῦσε. Τούς ἔλεγαν οἱ ἴδιοι οἱ εἰδωλολάτρες: «Ρίξτε μία
χούφτα λιβάνι στό θεό καίσαρα καί μήν πιστεύετε ἐκεῖνο τό ὁποῖο κάνετε».
«Ὄχι, αὐτό πού πιστεύω θά πῶ. Αὐτό ἔλλειψε!». Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα, θά
προχωρήσομε σέ ἕνα μαρτύριο ἤ σέ ἕναν κρυπτοχριστιανισμό; Αὐτό εἶναι τό
πρόβλημα σέ ἕναν ἐπικείμενο πειρασμό».
(Πράξεις, ὁμιλία 40ή)
«Σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ, ἀλλά δέν
πειράζει νά τά ἐπαναλάβουμε, ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος εἶχε πεῖ τό ἑξῆς: «Ὅταν
θά -προσέξτε αὐτό, ἐγώ τό πιστεύω- ὅταν θά πολλύνει ἡ ὁμοφυλοφιλία στούς
χριστιανικούς λαούς, -ἀδιανόητο τόν καιρό πού τό εἶπε ὅτι Χριστιανοί θά
κατέληγαν νά εἶναι ὁμοφυλόφιλοι- τότε, [λέει], πλησιάζει τό τέλος τῆς
Ἱστορίας». Στηρίχτηκε στά Σόδομα καί τά Γόμορρα».
(Σειράχ, ὁμιλία 253η)
«Πολλές διακυμάνσεις δοκιμάσαμε
μέσα στήν Ἱστορία, πολλές, ἀλλά φοβᾶμαι ὅτι αὐτή τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἡ γενιά
μας, εἶναι μία ἀπό τίς χειρότερες. Μπορεῖ νά ἔρθουν χειρότερες, δέν
ξέρω, ἀλλά κάνομε μιά ἀρχή μιᾶς χειρότερης κατάστασης. Μπορεῖ νά μήν
εἶναι ἡ χειρότερη. Καί ἀρχίζομε νά φεύγομε ἀπό τή Σοφία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό
εἶναι καί ἡ τραγωδία μας, ἀγαπητοί μου».
(Σειράχ, ὁμιλία 4η)
Ἐπιμέλεια: Παντελῆς Γκίνης
Διόρθωση κειμένων: Μαρία Ζαχαράκη-Γκίνη
Ἠλεκτρονική σελιδοποίηση: Εὐαγγελία Μπατσῆ
http://www.hristospanagia.gr/?p=43556#more-43556
