Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τό ἄγχος.Πῶς δημιουργεῖται καί πῶς θεραπεύεται

Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀπομαγνηματοφωνημένη ὁμιλία ‘Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τό ἄγχος, πῶς δημιουργεῖται καί πῶς θεραπεύεται».

Τίτλος ἀποσπάσματος: “Ὁ μοναχός μέ τό ἰαματικό χάρισμα”.

 
  Σχολιάζει ὁ Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

———————————————————————————————————-

 Θεωροῦμε κατάλληλη τήν στιγμή, χάριν νουθεσίας, νά παραθέσουμε τήν διήγηση γιά κάποιον μοναχό, ὁ ὅποιος ὑπέταξε τό δικό του θέλημα στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀπόλαυσε μεγάλη εἰρήνη στήν ψυχή του, λαμβάνοντας ἀπό τόν Θεό τό ἰαματικό χάρισμα (Σχ.:τό χάρισμα δηλαδή νά θεραπεύει).

Πολλοί ἀσθενεῖς γίνονταν καλά μόνο μέ τό ἄγγιγμα τοῦ ἐνδύματός του. Παντοῦ συναντοῦσε μεγάλο σεβασμό στό πρόσωπό του.

Μεταξύ αὐτῶν, οἱ ἀδελφοί της μονῆς ἐκπλήττονταν πολύ μέ ὅσα γίνονταν ἀπό τόν συμμοναστή τους, ἐπειδή δέν παρατηροῦσαν σ’ αὐτόν κανένα ἰδιαίτερα ἐξέχον ἀσκητικό ἀγώνισμα οὔτε αὐστηρή νηστεία οὔτε ὑπερβολικούς κόπους οὔτε κάτι ἄλλο. Ζοῦσε ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι.

Ἕνα μόνο πράγμα κρατοῦσε μέ αὐστηρότητα:

Ὅλα ὅσα τοῦ συνέβαιναν τά δεχόταν πρόθυμα καί εὐχαριστοῦσε γι’ αὐτά τόν Θεό.

 Ἕνα τόν διέκρινε: Εἶχε παραδοθεῖ ὁλοκληρωτικά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Σχ.:Ὅτι καί ἄν τοῦ συνέβαινε, δηλαδή, τό δεχόταν σάν νά τό ἔπαιρνε κατευθείαν ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ.

 Κάποτε πού ὁ μοναχός αὐτός θεράπευσε κάποιους ἄρρωστους χωρίς κανένα ἰατρικό μέσο, διά τῆς ἐν αὐτῷ ζώσης χάριτος καί δυνάμεως, ὁ προεστῶς τοῦ κοινοβίου, τόν ρώτησε ποιά ἦταν ἡ αἰτία τῆς θεραπείας

καί γιατί οἱ προσερχόμενοι σ’ αὐτόν λαμβάνουν τήν ἴαση.

- Καί ἐγώ ὅ ἴδιος ἐκπλήττομαι πού μπορῶ νά τούς δίνω τήν ὑγεία τους, ἀπάντησε ὁ μοναχός.

Ντρέπομαι πού τά ἐνδύματά μου ἔχουν ἰαματική δύναμη, γιατί ἐγώ οὔτε μέ τήν νηστεία οὔτε μέ ἄλλα ἀσκητικά καί μοναστικά ἀγωνίσματα, ἀξιώθηκα νά λάβω τέτοιο δῶρο ἀπό τόν Θεό.

Σχ.:Βλέπετε, εἶχε μία τέλεια αἴσθηση τῆς ἀναξιότητάς του καί ἔλεγε ὅτι:

“δεν τό ἀξίζω, δέν εἶναι δικό μου, πώς γίνεται δέν μπορῶ κι ἐγώ νά τό καταλάβω”.

- Αὐτό εἶναι ἀλήθεια, εἶπε ὁ προεστῶς. Ἐμεῖς βλέπουμε ὅτι εἶσαι ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος καί σέ σένα δέν ὑπάρχει τίποτα πού νά σέ ξεχωρίζει ἀπό τήν τάξη τῶν ὑπολοίπων πατέρων.

Ὁ προεστῶς τῆς μονῆς ἀποφάσισε πάση θυσία νά ἀποκαλύψει τήν πραγματική αἰτία τοῦ ζωντανοῦ ἰαματικοῦ χαρίσματος πού εἶχε ὁ μοναχός.

Σχ.:Τόν ἔπιασε μία καλή καί ἅγια περιέργεια. Δέν εἶναι μικρό πράγμα νά εἶσαι Ἅγιος Παντελεήμονας ἀπό ζωντανός καί νά τούς κάνεις ὅλους καλά.

 Ἔκανε μακρές συζητήσεις μαζί του, προσπαθώντας νά μάθει ὅλα τά καλά στοιχεῖα του καί νά ξεσκεπάσει τό μυστικό της καρδιᾶς του.

Στά ἐρωτήματα τοῦ ἡγουμένου ὁ μακάριος μοναχός εἶπε:

- Θυμήθηκα κάτι σχετικό μέ τό ἔλεος πού μου δόθηκε ἀπό τόν Θεό:

Ἐγώ συντονίζω -σταθερά καί σέ ὅλα- τό θέλημά μου μέ τό Θεῖο θέλημα.

Ποτέ καί τίποτα δέν φέρνω στήν σκέψη μου πού θά ἐναντιωνόταν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Σχ.:Ποῦ εἶναι αὐτοί πού λένε: “Γιατί Θεέ μου σ’ ἐμένα καί τί σοῦ ‘κάνα καί γιατί ὄχι στόν ἄλλον καί γιατί ἐκείνου τοῦ πάνε ὅλα καλά κι ἐμένα ὄχι;”

Αὐτά τά λόγια ὄχι μόνον νά τά πεῖ δέν τολμοῦσε, ἀλλά οὔτε στή σκέψη του δέν ἐπέτρεπε νά σχηματιστοῦν.

 Σέ ὅλα συντονίζω τό θέλημά μου μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ποτέ δέν τρομάζω μπροστά σέ ἀπρόβλεπτα γεγονότα, τά ὁποῖα θά μποροῦσαν νά κλονίσουν τόν νοῦ μου καί νά ἑξασθενίσουν τήν καρδιά μου.

Ποτέ καί γιά τίποτε δέν παραπονέθηκα στούς ἄλλους οὔτε τούς φανέρωσα τήν θλίψη μου. Τό ἴδιο, καί ὅσα εὐτυχῆ συμβάντα λάχουν στήν ζωή μου, δέν μέ εὐχαριστοῦν σέ τέτοιο βαθμό, πού νά εὐθυμῶ περισσότερο ἀπό ὅτι τόν ὑπόλοιπο καιρό.

Σχ.:Οὔτε λοιπόν ὅταν συμβαίνει κάτι “λυπηρό” καταπίπτω, οὔτε ὅταν συμβαίνει κάτι “εὐχάριστο” ξεσαλώνω, θά λέγαμε, καί ὑπερηφανεύομαι.

Ὅλα τά δέχομαι ἐξίσου, σάν νά εἶναι σταλμένα ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ, τόσο αὐτά πού θεωρῶ εὐχάριστα ὅσο καί αὐτά πού θεωρῶ δυσάρεστα.

Δέν προσεύχομαι στόν Θεό γιά νά πραγματοποιηθοῦν ὅλα σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία μου, ἄλλα θέλω σέ ὅλα νά γίνεται τό ἅγιο θέλημά Του.

 Σχ.:Ἐμεῖς κάνουμε προσευχή, γιά νά περάσουν ὅλα τά παιδιά στό Πανεπιστήμιο. -Εἶναι σωστό?

-Ὄχι, δέν εἶναι σωστό. Μπορεῖ νά μήν εἶναι θέλημα Θεοῦ. Μπορεῖ νά μήν εἶναι γιά τό καλό τους νά περάσουν στό Πανεπιστήμιο.

Τό σωστό εἶναι νά προσευχηθοῦμε νά γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄχι νά γίνει τό δικό μας θέλημα καί νά ἔχουμε τόν Θεό σάν ἕναν ἐργάτη πού θά τόν πληρώσουμε κιόλας, θά κάνουμε καί τό τάμα μας, θά ἀνάψουμε καί τήν λαμπάδα μας, γιά νά μᾶς κάνει τήν δουλειά μας. Καί μετά … ποῦ σέ εἶδα, ποῦ σέ ξέρω.

Δέν προσεύχομαι λοιπόν στόν Θεό γιά νά κάνει τήν ἐπιθυμία μου, ἀλλά θέλω σέ ὅλα νά γίνεται τό ἅγιο θέλημά Του. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο τίποτε δέν μέ εὐχαριστεῖ ἰδιαίτερα, τίποτε δέν μέ συντρίβει ἀλλά καί τίποτε δέν μέ συγχύζει.

Σχ.:Ἀφοῦ ξέρω ὅτι ὅλα εἶναι ἀπό τόν Θεό καί ξέρω ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, ἄρα ὅλα εἶναι γιά τό καλό μου. Ἑπομένως, γιατί νά συντριβῶ καί νά συγχυστῶ;

Καί τίποτε δέν μέ κάνει τόσο εὐτυχισμένο, ὅπως μόνο αὐτό τό ἴδιο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί γιά τίποτε δεν χαίρομαι περισσότερο, ὅσο γι’ αὐτό πού κάθε φορά ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά συμβαίνει.

 Σχ.:Ἐνῶ, βλέπετε, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἔχουμε κάποια πράγματα πού συνήθως δέν γίνονται καί νομίζουμε ὅτι ἄν γινόντουσαν θά ἤμασταν εὐτυχισμένοι καί συνεχῶς εἴμαστε ἀνεκπλήρωτοι, ἄδειοι, κι ὅλο ἔχουμε ἕνα κενό μέσα μας. Ἀντιθέτως, ὁ μαναχός αὐτός ἦταν πάντα εὐχαριστημένος μέ αὐτό πού γινόταν καί αὐτή ἦταν ἡ μεγαλύτερη χαρά του, δηλ. τό ὅτι σέ κάθε στιγμή γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 Γι’ αὐτό καί σέ ὅλες μου τίς προσευχές γιά ἕνα καί μοναδικό πράγμα παρακαλῶ τόν Θεό: Νά γίνεται πάντοτε καί ὁλοκληρωτικά σέ μένα καί σέ ὅλα τά πλάσματά Του τό Θεῖο Του θέλημα.

Σχ.:Ὄχι μόνο σ’ ἐμένα, ἀλλά καί σέ ὅλα τά πλάσματά Του. Μά ἔρχεται ὁ ἄλλος καί σοῦ λέει νά προσευχηθεῖς νά γίνει καλά. Ὅμως ἐγώ θά τοῦ πῶ ὅτι θά προσευχηθῶ νά γίνει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ τό νά γίνεις καλά νά μήν εἶναι γιά τό καλό σου, ἀλλά τό νά γίνεις καλός εἶναι σίγουρα. Αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός θέλει: “πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν“ (Τιμ. 2:4).

Αὐτό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἁπλό καί εἶναι ἕνα. Δέν ἔχει πολλά θελήματα ὁ Θεός. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε πολλά θελήματα, γιατί εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Αὐτό τό ἕνα θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ σωτηρία μας. Αὐτό πρέπει νά ζητᾶμε καί τίποτε ἄλλο.

 Ὁ ἡγούμενος τοῦ κοινοβίου παρά πολύ θαύμασε τά λόγια του μοναχοῦ καί ἀπευθυνόμενος σ’ αὐτόν τόν ρώτησε:

- Ἀγαπημένε μου ἀδελφέ, πές μου, χθές, τήν ὥρα πού συνέβη πυρκαγιά στό μοναστήρι μας, τί αἰσθάνθηκες; Σχ,:Εἶχε πιάσει φωτιά.

Στ’ ἀλήθεια δέν λυπήθηκες μαζί μέ ὅλους τους ἄλλους, ὅταν ὁ κακός ἄνθρωπος (ὁ ἐμπρηστής), ἔβαλε φωτιά στά μοναστηριακά οἰκοδομήματα καί κάηκε μεγάλη ποσότητα ἀπό τό σιτάρι μας;

- Δέν θά κρύψω, ἀπάντησε ὁ μοναχός, ὅτι ὅλη αὐτή ἡ ζημιά τοῦ μοναστηριοῦ δέν μοῦ προκάλεσε τήν παραμικρή θλίψη.

Σχ,:Προσέξτε, τό λέει, δέν ντρέπεται καί δέν τό παίζει “κοσμικά” καλός γιά νά κάνει τήν καρδιά στόν ἡγούμενο, ἀλλά λέει τήν ἀλήθεια. Γιατί ὅμως δέν ἐθλίβη; Προσέξτε. Ὄχι ἐπειδή εἶναι ἀναίσθητος -μέ τήν κοσμική ἔννοια-, ἀλλά δεῖτε τό γιατί, ὅπως τό ἐξηγεῖ παρακάτω:

Ἐπειδή ἔχω τήν συνήθεια γιά ὅλα, καί γιά τά θλιβερά καί γιά τά εὐχάριστα, νά εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ἥσυχα νά δέχομαι καί τοῦτο καί τό ἄλλο.

Σχ.:Γιατί ἀκόμα καί αὐτά πού ἐμεῖς λέμε “θλιβερά”, εἶναι γιά τό καλό μας, γιά τήν αἰώνια σωτηρία μας.

Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι αὐτό πού συνέβη σέ ἐμᾶς, συνέβη σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὅποιος κατευθύνει τά πάντα πρός ψυχική ὠφέλεια.

Σχ.:…καί ὄχι πρός σωματική καί σαρκική ὠφέλεια, ἡ ὁποία ἀντίκειται στό πνεῦμα/ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό πνεῦμα:

“ἡ γὰρ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός” (Γάλ. 5:17),

καί ἔρχεται σέ ἀντίθεση καί μέ τήν σωτηρία μας, δηλ. ἀντίκειται σέ αὐτήν. Ὁ Θεός κάνει τά πάντα πρός ψυχική μας ὠφέλεια.

Γι’ αὐτό ἀκριβῶς δέν μεριμνῶ καί δέν σκέπτομαι τίποτε σχετικά μ’ αὐτό.

 Σχ.:Δέν τόν ἔπιασε ἀγωνία νά πεῖ «Τώρα πάει τό σιτάρι μας. Τί θά κάνουμε καί τί θά τρῶμε τό χειμώνα» κ.τ.λ., τίποτα ἀπό αὐτά. Ἀφοῦ ὁ Θεός τό παραχώρησε, ὁ Θεός θά μᾶς θρέψει, ξέρει ὁ Θεός τί θά φᾶμε τό χειμώνα.

 Λίγο ἤ πολύ ἐμεῖς ἔχουμε τό ψωμί μας καί τά ὑπόλοιπα γιά τήν διατροφή μας, γιατί πιστεύω ἀκλόνητα ὅτι ὁ Θεός μπορεῖ νά χορτάσει τόν καθέναν ἀπό ἐμᾶς τόσο μέ ἕνα ψίχουλο ὅσο καί μέ ἕνα ὁλόκληρο ψωμί.

 Σχ.:Λέγαμε τήν ἄλλη φορά γιά τά λόγια ἑνός γέροντα στά χρόνια του ἀντιχρίστου, ποῦ δέν θά ἔχουμε πρόσβαση στά σοῦπερ μάρκετ κ.τ.λ. Καί εἶπε : “Καί τί εἶναι γιά τόν Θεό νά μᾶς χορταίνει μέ ἕνα φυλλαράκι;

Νά κόβεις ἕνα φυλλαράκι ἀπό τό δέντρο καί νά χορταίνεις γιά ἕνα μήνα εἶναι δύσκολο;”

 Ἔτσι λοιπόν κι ἐγώ ἤρεμα, χωρίς καμιά σύγχυση, περνῶ τήν ζωή μου.

Κατάπληκτος ἀπό τά λόγια του μοναχοῦ ὁ ἡγούμενος γιά πολύ ἀκόμη καιρό συζητοῦσε μαζί του, προσπαθώντας νά ἀναγκάσει τόν ἀδελφό νά παρουσιάσει τόν τρόπο σκέψεώς του, τίς ἀπόψεις του, ἀκόμη πιό καθαρά καί νά τοῦ ἀποκαλύψει τήν πνευματική του κατάσταση.

Σχ.:Ἤθελε νά ἐμβαθύνει κι ἄλλο, νά δεῖ πώς σκέφτεται, τί λογισμούς, τί ἰδέες κυκλοφοροῦν μέσα στόν νοῦ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου μοναχοῦ.

Μεταξύ πολλῶν ἀπαντήσεων πού ἔδωσε ὁ ταπεινός μοναχός στόν προεστώτα, εἶπε καί τά ἕξης:

Σχ.:Καί ἐδῶ προσέξτε, εἶναι τό ἀποκορύφωμα.

- Κατά τήν καθημερινή προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ μου στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόσο προόδευσα στήν ὑπακοή μου σ’ Αὐτόν, ὥστε ἄν ἀπό πρίν γνώριζα ὅτι ὁ Θεός ἐξάπαντος προόριζε νά μέ στείλει στήν κόλαση …

Σχ.:Κάνει μία ὑπόθεση ὅτι, ἄν εἶχε ἀποφασίσει ὁ Θεός κάτι τέτοιο καί ἦταν τό θέλημά Του. Βέβαια, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά μήν πάει κανείς στήν κόλαση, ἀλλά τώρα ὁ μοναχός αὐτός κάνει μιά ὑπόθεση,

δηλαδή ὅτι ἀκόμη κι ἄν ὁ Θεός εἶχε ἀποφασίσει γι’ αὐτόν νά τόν στείλει στήν κόλαση,

…τότε ἐγώ δέν θά ἐπιχειροῦσα νά κάνω τίποτε ἐναντίον Του.

Σχ.:-Γιατί; -Γιατί πολύ ἁπλά ξέρω ὅτι ὁ Θεός μ’ ἀγαπάει καί ἄν κατ’ ἐξαίρεση ἔχει ὁρίσει γιά μένα νά πάω στήν κόλαση, καί ἐκεῖ καλά θά εἶναι. Γιατί ὁ Θεός καί στήν κόλαση εἶναι παρών, παντοῦ εἶναι ὁ Θεός.

Οἱ κολασμένοι δέν εἶναι μέ τόν Θεό καί αὐτό εἶναι τό πρόβλημά τους. Ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών.

 Λέει ὁ Ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος ὅτι: ”Καί αὐτοί πού εἶναι στήν κόλαση δέν στεροῦνται τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν τήν δέχονται. Τούς τήν δίνει ὁ Θεός, ἀλλά αὐτοί δέν τήν δέχονται. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς δαίμονες. Ἐκχέει τήν ἀγάπη Τοῦ ὁ Θεός σέ ὅλους, ἀλλά κάποιοι δέν τήν δέχονται, δέν τήν θέλουν. Γιατί δέν τήν θέλουν; Γιατί πολύ ἁπλά δέν Τόν ἀγαπᾶνε καί Τοῦ λένε «Δέν σέ θέλω». Ἑπομένως, λέει αὐτός ὁ μοναχός «ἄν ὁ Θεός ἀποφασίσει νά μέ πάει ἐμένα ἐκεῖ, θά εἶναι γιά τό καλό μου».

 Καί γιά νά δεῖτε πῶς ταυτίζεται καί πῶς φανερώνεται τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς ἄγιους ἀνθρώπους (τό ὁποῖο εἶναι πάντοτε τό ἴδιο, καί δέν λέει στήν μία περίπτωση τό ἕνα καί στήν ἄλλη τό ἀντίθετο) τό ἴδιο ακριβῶς πράγμα ἔλεγε καί ὁ πατήρ Πορφύριος, ὁ σύγχρονος αὐτός ἅγιος γέροντας.

Καί ἔλεγε αὐτό τό πράγμα σέ ἕναν ἄλλο γέροντα, ὅτι:

“Αν σοῦ πεῖ ὁ Θεός νά πᾶς στήν κόλαση, θά πᾶς, γιατί αὐτό θά εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί θά εἶναι γιά τό καλό σου. Θά κάνεις ὑπακοή. Τί;… Θά πεῖς στόν Θεό «Δέν πάω»;”

 Αὐτό λέει κι αὐτός ὁ μοναχός ἐδῶ, ὅτι δέν θά ἐπιχειροῦσε νά κάνει τίποτε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἐπειδή δέν θά μποροῦσε καί δέν τόν συνέφερε, ἀλλά ἐπειδή δέν θέλει νά ἀντιστρατευτεῖ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι πάντοτε βγαλμένο μέσα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί εἶναι πάντα γιά τό καλό μας.

 Σοῦ λέω ἐπίσης ὅτι κι ἄν ἀκόμη ἦταν δυνατόν σέ μένα νά ἀλλάξω αὐτή τήν θεία ἀπόφαση λέγοντας ἕνα «Πάτερ ἠμῶν», σοῦ λέω ἀλήθεια, δέν θά τολμοῦσα νά τό κάνω, ἄλλα θά προσευχόμουν στόν Θεό ἀκόμη πιό ἔντονα, νά ἐνεργήσει σέ μένα σύμφωνα μέ τό Πανάγιο θέλημά Του καί νά μοῦ δωρίσει τήν Χάρη Του, πού θά μέ ἐνισχύει ὡς τούς ἀπέραντους αἰῶνες, γιά νά μή σκέπτομαι ὁτιδήποτε ἀντίθετο στό ἅγιό Του θέλημα.

 Μετά ἀπό παρατεταμένη σιωπή λέει, τέλος, ὁ ἡγούμενος στόν μοναχό:

Σχ.:Ἔμεινε ἐμβρόντητος / κατάπληκτος δηλαδή καί ὁ ἡγούμενος ἀπό αὐτά πού ἄκουσε.

- Πορεύου, περιπόθητε πάτερ, πορεύου καί ἐκπλήρωσε φιλότιμα τήν ὑπόσχεσή σου στόν Θεό, ὅπως μου τήν ἐξέθεσες.

Ἐσύ βρῆκες τόν οὐρανό ἔξω ἀπό τόν οὐρανό.

Σχ.:Δηλαδή πρίν πᾶς στόν οὐρανό εἶσαι ἤδη στόν οὐρανό.

Νά θυμᾶσαι ὅτι τέτοια Χάρις δέν δωρίζεται ἀπό τόν Θεό σέ πολλούς.

Δέν ὑπάρχουν πολλοί πού νά μήν μπαίνουν ποτέ σέ ἀνησυχία καί δέν προσβάλλονται ἀπό ὁποιονδήποτε. Ἐκεῖνος μόνο εἶναι προστατευμένος στήν ζωή του μέ ἰσχυρά καί ἀπόρθητα τείχη, ἐκεῖνος πού πάντοτε καί σέ ὅλα, ὅτι κι ἄν συναντήσει στήν ζωή του, συμφωνεῖ μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, δηλαδή δέχεται τά πάντα σάν νά εἶναι σταλμένα ἀπό τόν Θεό.

 Σχ.:Βλέπετε, αὐτός εἶναι προστατευμένος, αὐτός εἶναι ἀληθινά εὐτυχισμένος, αὐτός εἶναι ἀληθινά μακάριος. Αὐτός πού τά δέχεται ὅλα σάν νά εἶναι σταλμένα ἀπό τόν Θεό. Καί εἶναι πράγματι σταλμένα ἀπό τόν Θεό, γιατί τίποτα δέν γίνεται χωρίς τόν Θεό. Ὅλα γίνονται σύμφωνα με τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἴτε τό “κατ’ εὐδοκίαν” εἴτε τό “κατά παραχώρησιν”).

(Καί καταλήγει ὁ Στάρετς Σάββας) :

Ἄς γίνεται σέ ὅλα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

  

Ἀφοῦ λοιπόν ὅλα γίνονται εἴτε κατά εὐδοκία εἴτε κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ καί κανενός ἄλλου, ἄρα ὅλα εἶναι γιά τό καλό μας,

γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός, εἶναι ”ἡ αὐτοαγαθότης”.

Ἀποκλείεται ὁ Θεός νά κάνει κακό καί

κανένα κακό δέν δημιούργησε ὁ Θεός.

 Ἄν λοιπόν ἀντιδροῦμε, γογγίζουμε, μεμψιμοιροῦμε, ἀγχωνόμαστε καί στενοχωριόμαστε μέ τά διάφορα γεγονότα, εἶναι σάν νά λέμε στόν Θεό: “Δέν εἶσαι καλός. Δέν μοῦ στέλνεις καλά πράγματα· ἄρα δέν μ’ ἀγαπάς”.

-Καί τί κάνουμε οὐσιαστικά; -Βλασφημοῦμε.

Βλέπετε πόσο μακριά πάει αὐτή ἡ ἁμαρτία τοῦ ἄγχους καί τῆς στεναχώριας; Γιατί περί ἁμαρτίας πρόκειται. Εἶναι μία βλασφημία στήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ καί φυσικά ἔχει ρίζα τήν ἀπιστία. Γιατί ὁ Θεός μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι Αὐτός νοιάζεται γιά μᾶς, φροντίζει γιά μᾶς, ἔχει τήν φροντίδα μας καί ζητάει ἀπό ἐμᾶς μόνο νά Τόν ἐμπιστευτοῦμε, νά Τόν πιστέψουμε.

 Εἴδατε, τί ρωτοῦσε; Πιστεύεις ὅτι μπορῶ νά σέ κάνω καλά; Πιστεύεις;

Αὐτό ζητάει ὁ Θεός, ἁπλῶς νά τόν ἀποδεχτεῖς ὡς Σωτήρα.

Τό μόνο εὔκολο δηλαδή, κι ὅμως δέν τό κάνουμε καί μετά γεμίζουμε βέβαια μέ ἄγχος. Ἐνῶ ὁ Θεός μᾶς εἶπε ὅτι εἶναι Πατέρας μας καί μᾶς δίδαξε νά Τοῦ μιλᾶμε καί νά ἀπευθυνόμαστε σ’ Αὐτόν μ’ αὐτήν τήν λέξη: “Πατέρα”. Μᾶς εἶπε ὅτι ὅλα ὅσα χρειάζονται γιά τήν βιολογική μας ζωή θά μᾶς προστεθοῦν, δηλαδή δέν θά κάνουμε τίποτα ἐμεῖς, θά μᾶς ἔρθουν ἕτοιμα. Αὐτό θά πεῖ “θά σοῦ προστεθοῦνε”, καί τό φαγητό πού χρειαζόμαστε καί τά ροῦχα πού χρειαζόμαστε καί ἡ στέγη κ.τ.λ. ἀρκεῖ ἐμεῖς τί; Μία προϋπόθεση:

Νά κάνουμε “τά πνευματικά μας”, νά ζητήσουμε Αὐτόν τόν Ἴδιο καί τό θέλημά Του καί νά εὐχηθοῦμε νά γίνει τό θέλημά Του στήν ζωή μας.

Ὁ Ἴδιος, τό ξέρει πολύ καλά ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι καί μᾶς τό εἶπε κι ὄλας: “χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Κατά Ἰωάν 15:5).

 Μᾶς τό εἶπε, ἀλλά ἐμεῖς λέμε ἄλλα πράγματα καί εἰδικά στά παιδιά μας. Τούς λέμε ὅτι: “Θα πρέπει νά πάρεις πτυχία, νά εἶσαι ἀνταγωνιστικός κ.τ.λ” καί τά φορτώνουμε τά παιδιά μέ φορτία δυσβάσταχτα. Ἐνῶ τί πιό εὔκολο καί πιό ἁπλό, νά πεῖς στό παιδί: ”Παιδί μου, δέν μπορεῖς νά κάνεις τίποτα, ἀλλά μόνο νά ἐμπιστευτεῖς στόν Θεό καί ἀπό ἐκεῖ καί μετά, νά ἐκπληρώνεις τό θέλημα τοῦ Θεοῦ σέ κάθε στιγμή”.

 Εἴμαστε ἀδύναμοι σάν τά μωρά, ἀλλά μποροῦμε, ἄν θέλουμε, νά εἴμαστε στήν ἀγκαλιά τοῦ πιό στοργικοῦ, τοῦ πιό ἀγαθοῦ, τοῦ πιό σοφοῦ καί πιό δυνατοῦ Πατέρα. -Τό μωρό, ὅταν βρίσκεται στήν ἀγκαλιά τοῦ πατέρα του, ἔχει ἄγχος; -Κανένα ἄγχος. Ποτέ. Πόσο μᾶλλον ἐμεῖς, πού εἴμαστε τά ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Θεοῦ καί, ἐφ’ ὅσον τό θέλουμε, ὁ Θεός θά μᾶς ἔχει στήν ἀγκαλιά Του.

  Ἕνα μόνο θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ : “Μήπως μᾶς ξεγελάσει ὁ ἐχθρός του Πατέρα μας”, γιατί ὑπάρχει καί ὁ ἐχθρός τοῦ Πατέρα, ὁ πονηρός, “καί μᾶς πείσει νά φύγουμε ἀπό τήν θερμή κι ἀντιαγχωτική ἀγκαλιά Του.

Καί σού πεῖ : “Γιατί; Φτιάξτο μόνος σου. Γιατί νά εἶσαι στήν ἐκκλησία; Γιατί νά ἔχεις Πνευματικό; Γιατί νά ἐξομολογιέσαι;

Γιατί νά ρωτᾶς; Μυαλό δέν ἔχεις;”

Καί τότε πράγματι θά νιώσουμε ἀπέραντα ἀνασφαλεῖς καί μόνοι.

 Ὅταν φύγεις ἀπό τήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα, ἀπό τήν Ἐκκλησία,

τότε ὄντως θά γεμίσεις ἀνασφάλειες καί φόβους καί μοναξιά.

Καί τότε θά σοῦ σφυρίξει ὁ πονηρός:

«Πήγαινε στόν ψυχίατρο καί στόν ψυχολόγο», στό ὑποκατάστατο.

Ὁ διάβολος πάντα δίνει ὑποκατάστατα ψεύτικα καί πλανερά, ἀλλοτριωτικά καί καταστροφικά. Ἀφοῦ προηγουμένως μᾶς εἶπε:”Πάρε τήν ζωή σου στά χέρια σου”, τώρα, πού βλέπεις ὅτι δέν μπορεῖς νά κάνεις τίποτα, οὔτε μέ τήν “αὐτοπεποίθηση”, πού σοῦ διδάξανε οἱ ψυχίατροι καί οἱ ψυχολόγοι, οὔτε καί μέ τό “ἀγωνίσου καί δούλεψε γιά νά ζήσεις”, γιατί δέν σέ ζεῖ ἡ δουλειά, ἔτσι τώρα σοῦ λέει:

“Πάρε κανένα χαπάκι, γιά νά ἠρεμήσεις”.

Ἀλίμονο, ἄν τόν ἀκούσουμε!

Τό ἀντίθετο θά πρέπει νά κάνουμε.

-Ποιό δηλαδή; – Νά ξαναγυρίσουμε ἀπό ἐκεῖ πού φύγαμε.

Ἀπό τήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα φύγαμε, στήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα νά γυρίσουμε, ὅπως ὁ ἄσωτος υἱός.

 Κοιτάξτε πῶς μᾶς τό λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

“Μή φροντίσεις μέ ἀγωνία γιά τά δικά σου θέματα,

ἀλλά ἄφησέ τά στόν Θεό.

Γιατί, ἄν φροντίσεις ἐσύ, φροντίζεις σάν ἄνθρωπος,

μέ τίς δυνάμεις πού ἔχεις.

Ἄν ὅμως προνοήσει ὁ Θεός, προνοεῖ ὡς Θεός,

δηλαδή ὡς Παντοδύναμος, Πάνσοφος, Πανάγαθος.

Γιά νά προνοεῖ λοιπόν σέ μεγάλο βαθμό ὁ Θεός γι’ αὐτά,

ἐμπιστέψου ὅλα τά βιοτικά στόν Θεό”…

Σχ.:Ἐμεῖς τί κάνουμε; Φροντίζουμε γιά τά βιοτικά καί παραμελοῦμε τά πνευματικά.

 …“Μη φροντίσεις γι’ αὐτά, τά βιοτικά, ἀδιαφορώντας γιά τά σπουδαιότερα, τά πνευματικά, γιατί ὁ Θεός δέν θά δείξει μεγάλο ἐνδιαφέρον γιά τά βιοτικά”.

Σχ.:Δηλαδή, ὅσο φροντίζουμε ἐμεῖς γιά τά βιωτικά καί ἀμελοῦμε τά πνευματικά, τότε ὁ Θεός δέν μᾶς δίνει οὔτε τά βιοτικά καί λές:

-Μά τίποτα δέν μοῦ πάει καλά; -Τίποτα δέν σοῦ πάει καλά, φυσικά, γιατί δέν κάνεις αὐτό πού λέει ὁ Θεός.

Ἐνῶ ὁ Θεός σοῦ εἶπε:

“Φρόντισε γιά τά πνευματικά καί θά φροντίσω Ἐγώ γιά τά ὑλικά. Ἐγώ θά σού δώσω νά φᾶς, νά πιεῖς, νά κοιμηθεῖς, νά ντυθεῖς. Ἐγώ δέν σ’ ἔφτιαξα;

Ἐγώ δέν ξέρω ὅτι ἔχεις ἀνάγκη ἀπό ροῦχα, ἀπό φαγητό; Ἐγώ φροντίζω γιά τά λουλουδάκια καί γιά τά πουλάκια”.

Καί κανένα πουλάκι δέν πέφτει (δέν ψοφάει δηλαδή), ἄν δέν θέλει ὁ Θεός. Πόσο μᾶλλον ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. “Λοιπόν, γιά νά πᾶνε καλά τά θέματά σου καί νά ἀπαλλαγεῖς ἀπό κάθε ἀγωνιώδη φροντίδα, φρόντισε γιά τά πνευματικά καί περιφρόνησε τά βιοτικά, γιατί ἔτσι καί τήν γῆ θά ἐπιτύχεις μαζί μέ τόν οὐρανό καί τά μελλοντικά ἀγαθά θά κερδίσεις”.

 Γιατί ὅμως δέν ἀκοῦμε τήν φωνή τοῦ Κυρίου, τοῦ στοργικοῦ Πατέρα μας;

Ἄς μελετήσουμε προσεχτικά τό πιό ἀντί-ἀγχωτικό καί ἀγχολυτικό κείμενο ὅλων τῶν αἰώνων. Ὁμιλεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος:

“Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχή πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; (Ματθ. 6:25)

Μετάφραση: Γι’ αὐτό ἀκριβῶς καί σᾶς λέω, μή φροντίζετε μέ στενοχώρια καί ἀγωνία γιά τήν ζωή σας, δηλαδή γιά τό τί θά φᾶτε καί τό τί θά πιεῖτε, οὔτε καί γιά τό σῶμα σας μέ τί θά ντυθεῖτε. Δέν ἀξίζει ἡ ζωή περισσότερο ἀπό τήν τροφή καί τό σῶμα ἀπό τό ἔνδυμα; (Φυσικά).

Ὁ Θεός λοιπόν, πού σᾶς ἔδωσε τό σπουδαιότερο, τό πολυτιμότερο (τή ζωή καί τό σῶμα), δέν θά σᾶς δώση καί τά κατώτερα, (τήν τροφή πού χρειάζεστε γιά νά συντηρηθεῖτε στή ζωή καί τό ἔνδυμα πού χρειάζεται τό σῶμα;)

“ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;” (Ματθ. 6:26)

Μετάφραση : Παρατηρῆστε τά πτηνά τοῦ οὐρανοῦ καί ἴδετε (Σχ.:κοιτάξτε τα), ὅτι αὐτά οὔτε σπέρνουν οὔτε θερίζουν οὔτε συγκεντρώνουν τροφές στίς ἀποθῆκες. Καί ὅμως, ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος τά τρέφει.

Σχ.:Δέν λέει ὁ Πατέρας ΤΟΥΣ, λέει ὁ Πατέρας ΣΑΣ, ὁ δικός μας Πατέρας δηλαδή, φροντίζει καί γιά τά πουλάκια.

Ἐσεῖς δέν ἔχετε ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη ἀξία ἀπό αὐτά;

Σχ.:Καί βέβαια, ἀφοῦ ἔχουμε τήν ἀθάνατη ψυχή, ἔχουμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

“ τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυ ”. (Μάτθ. 6:27)

Μετάφραση : Ποιός δέ ἀπό σας, ὅσες πολλές καί μεγάλες φροντίδες καί ἄν καταβάλει, θά μπορέσει νά προσθέσει στό ἀνάστημά του ἕναν πῆχυ; (Σχ.:Ἕναν πόντο δηλαδή, δέν μπορεῖς).

“καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρῖνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει·” (Μάτθ. 6:28)

Μετάφραση : Καί γιά τό ἔνδυμα, γιατί φροντίζετε μέ τόση ἀνησυχία καί ἀγωνία; Παρατηρῆστε μέ προσοχή τά ἄνθη τοῦ ἀγροῦ, πῶς φυτρώνουν καί πῶς αὐξάνουν. Οὔτε κοπιάζουν οὔτε γνέθουν.

“ λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων.” (Μάτθ. 6:29)

Μετάφραση : Καί ὅμως, σᾶς λέω τοῦτο, οὔτε καί αὐτός ὁ Σολομῶν, μέ ὅλη του τήν βασιλική μεγαλοπρέπεια καί δόξα, δέν φόρεσε ποτέ ἕνα τόσο περίλαμπρο ἔνδυμα σάν αὐτό μέ τό ὁποῖο περιβάλλεται ἕνα ἀπό τά ταπεινά αὐτά ἄνθη.

“Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι;“ (Μάτθ. 6:30)

Μετάφραση : Ἐάν λοιπόν ὁ Θεός ντύνει μέ τόση λαμπρότητα τά χορτάρια τοῦ ἀγροῦ, πού σήμερα ὑπάρχουν καί αὔριο ρίχνονται στόν φοῦρνο, δέν θά ντύσει πολύ περισσότερο ἐσᾶς, ὀλιγόπιστοι;

“ μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα;” (Μάτθ. 6:31)

Μετάφραση : Λοιπόν μή κυριευθεῖτε ποτέ ἀπό τήν ἀνήσυχη μέριμνα καί μή λέτε συνέχεια «τί θά φᾶμε ἤ τί θά πιοῦμε ἤ τί θά ντυθοῦμε»;

“πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων”. (Μάτθ. 6:32)

Μετάφραση : Γιατί, οἱ εἰδωλολάτρες (Σχ.:πού δέν γνωρίζουν τά αἰώνια ἀγαθά καί τήν στοργική πρόνοια τοῦ Θεοῦ), ἐπιζητοῦν ἀποκλεστικά καί μόνο αὐτά τά φθαρτά ἀγαθά. Σχ.:Μήπως σήμερα εἴμαστε εἰδωλολάτρες; Μόνο αὐτά ζητᾶμε.

Ἐσεῖς ὅμως μήν κυριεύεσθε ἀπό τέτοιες μέριμνες, γιατί ὁ Πατέρας σᾶς ὁ οὐράνιος γνωρίζει ὅτι ἔχετε ἀνάγκη ἀπό ὅλα αὐτά καί, σάν πανάγαθος πού εἶναι, θά σᾶς τά δώσει.

Σχ.:-Τί νά κάνετε; -Προσέξτε τήν συνταγή τώρα.

 “ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.” (Μάτθ. 6:33)

Μετάφραση : Ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη Αὐτοῦ καί ὅλα τά ἄλλα θά σᾶς προστεθοῦν.

“Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον· ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς.” (Μάτθ. 6:34)

Μετάφραση : Μή σκέφτεστε λοιπόν μέ ἀγωνία καί ἀνησυχεῖτε γιά τήν αὐριανή ἡμέρα. Γιατί ἡ αὐριανή ἡμέρα θά φροντίσει γιά ὅσα θά χρειασθεῖτε κατ’ αὐτήν. Σέ κάθε ἡμέρα ἀρκετές εἶναι οἱ δικές της ἀσχολίες καί τά δικά της βάσανα.

 Σχ.:Βλέπετε, ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, μέ πόση ἀγάπη μᾶς λέει: “Μήν ἔχετε ἄγχος. Ἄφησε τά προγράμματα καί τό τί θά κάνεις αὔριο καί μεθαύριο καί τί θά γίνει, τί θά γίνει, τί θά γίνει”. Ἄσε τό τί θά γίνει. Ἐσύ ἄραγε κάνεις αὐτό πού λέει ὁ Θεός; Ἐάν ναί, ὁ Θεός μετά θά μεριμνήσει γιά τό τί θά γίνει, καί θά πᾶνε ὅλα πολύ καλά.

 Ἔχουμε λοιπόν Κύριο πού μᾶς νοιάζεται καί μᾶς ἀγαπάει ἄπειρα καί μᾶς φροντίζει στοργικά καί μᾶς ἀγκαλιάζει πατρικά. Ἔχουμε Πατέρα Πανάγαθο καί Πάνσοφο καί Παντοδύναμο. Αὐτός μας ὑποσχέθηκε ὅτι: ”Ἐγώ θά σᾶς τά τακτοποιήσω ὅλα, ὅλες σας τίς ἀνάγκες τίς πραγματικές”. (Σχ.:Ὄχι τεχνητές ἀνάγκες. Τό τσιγάρο, ἄς ποῦμε, δέν εἶναι ἀνάγκη, ἔτσι; Μή ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό τσιγάρα.

Ἀλλά νά ζητᾶμε αὐτά πού χρειάζεσαι πραγματικά καί θά μᾶς τά δώσει ὁ Θεός).

 “Ἐσείς μόνο μία ἔννοια νά ἔχετε. Νά ζητᾶτε Ἐμένα, τήν Βασιλεία Μου, τήν ἀρετή, τό ἀγαθό, πού εἶμαι Ἐγώ. Αὐτή εἶναι ἡ προδιαγραφή σας, ἔτσι σᾶς ἔχω φτιάξει καί ἔτσι θά ζήσετε στόν αἰώνα”. “Ἡ ἀγάπη πρός Ἐμένα (Σχ.:λέει ὁ Θεός), εἶναι ἡ προδιαγραφή τῆς ἀληθινῆς καί τέλειας καί γεμάτης ὀμορφιά ζωῆς”.

Σχ.:Τό ν’ ἀγαπᾶς τόν Θεό δηλαδή, εἶναι ἡ συνταγή καί “ἀγαπῶ τόν Θεό”, σημαίνει αὐτό πού εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

 “Κάνω πάνω ἀπ’ ὅλα καί πρῶτα ἀπ’ ὅλα καί κυρίως καί προπάντων τά πνευματικά, αὐτά πού θέλει ὁ Θεός, τήν λατρεία στόν Θεό, αὐτό εἶναι τό πρῶτο ζητούμενο”.  

Σχ.:Καί αὐτό τό εἶχαν καταλάβει πολύ καλά οἱ πρῶτοι χριστιανοί, γι’ αὐτό, βλέπετε, λέει:

“…περνοῦσαν τήν ἡμέρα τους μέ τήν Θεία Λειτουργία, μέ τήν προσευχή, μέ τίς δεήσεις καί μέ τήν ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ”.

Σχ.:Ὅλα τά ἄλλα ἦταν δεύτερα, τρίτα, ὅπως δηλαδή λειτουργεῖ σήμερα ἕνα μοναστήρι, ἔτσι λειτουργοῦσαν. Στό μοναστήρι, τό κέντρο δέν εἶναι τό ἐργόχειρο. Τό ἐργόχειρο εἶναι δεύτερο, τρίτο.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ λατρεία στόν Θεό, ἡ προσευχή.

Ἔτσι πρέπει νά ζοῦμε.

 Ἄν λοιπόν τό τηρήσουμε αὐτό, τότε θά εἴμαστε εὐτυχισμένοι καί τότε θά ζήσουμε πραγματικά. Ὅταν δέν ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας, τόν λογισμό μας, τίς δυνάμεις μας (Σχ.:πού εἴπαμε εἶναι ἀνύπαρκτες), τήν ἐξυπνάδα μας, τήν ἐνεργητικότητά μας, ἀλλά ὅλα τά ζητήματά μας τά ἀναθέτουμε, τά παραθέτουμε στόν Χριστό, τότε τηροῦμε τήν λειτουργική προτροπή:«Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πάσαν τήν ζωήν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα».

 Τότε καί ξεφεύγουμε ἀπό τό ἄγχος πού πνίγει ὅλα τά ἔθνη.

Σχ.:Τούς εἰδωλολάτρες δηλαδή. τούς ἀνθρώπους δίχως Θεό, δίχως πίστη στόν Θεό καί δίχως ἐλπίδα. Μήπως γίναμε ἔτσι κι ἐμεῖς; Σήμερα χριστιανοί λέμε ὅτι εἴμαστε καί γεμάτοι ἄγχος εἴμαστε. Συμβιβάζονται αὐτά;

Καί κάποιοι μάλιστα μιλᾶνε γιά “φυσιολογικό ἄγχος”. Ἄν εἶναι δυνατόν!

Τό ἄγχος εἶναι πράγματι ἀπιστία ἤ, ἄς εἴμαστε καί λίγο πιό ἐπιεικεῖς, ὀλιγοπιστία. Ὁπωσδήποτε ὅμως εἶναι ὀλιγοπιστία, ἄν δέν εἶναι καί πλήρης ἀπιστία.

 Σχ.:-Νά ποῦμε ὅτι φταίει ἡ ἐποχή; Μά τί εἶναι ἡ ἐποχή; Εἶναι κανένα θηρίο, κανένα τέρας καί μᾶς ἐπηρεάζει; Ἄλλαξε ὅ κόσμος;

-Ὄχι, τίποτα δέν ἄλλαξε οὐσιαστικά. Ἐμεῖς φύγαμε ἀπό τόν Θεό.

Πῶς γίνεται νά φταίει ἡ ἐποχή ἤ ἡ τεχνολογία καί ὅλα αὐτά!

Ἐμεῖς φταῖμε, μέ τόν τρόπο πού χρησιμοποιοῦμε αὐτά τά τά ἀγαθά της τεχνολογίας κ.τ.λ. Ἐπειδή σήμερα ἔχουμε τά ρολόγια, εἶναι σωστό νά κατεβάσουμε τόν σταυρό καί νά βάλουμε στή θέση τοῦ τό ρολόϊ;

 Κι ὅμως, αὐτό ἔχουμε κάνει. Πρῶτα οἱ ἄνθρωποι πηγαίνανε μέ τόν σταυρό στό χέρι, τώρα πᾶνε μέ τό ρολόϊ στό χέρι, γιά νά προλάβουν καί τίποτα δέν προλαβαίνουν, καί ὄχι μόνο δέν προλαβαίνουν, ἀλλά εἶναι καί γεμάτοι ἄγχος.

 Ἐμπιστευόμαστε τόν ἑαυτό μας καί ὄχι τόν Θεό. Πιστεύουμε μόνο θεωρητικά ὅτι ὑπάρχει Θεός.

Σχ.:Ἀλλά αὐτό καί οἱ δαίμονες τό πιστεύουν· δέν ἔχουν ἀντίρρηση σ’ αὐτό. Τό ξέρουν πολύ καλά ὅτι ὑπάρχει Θεός.

Στήν πράξη ὅμως δέν ἐμπιστευόμαστε τά λόγια του Θεοῦ. Ὁ Κύριός μας διαβεβαίωσε:

«ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί». (Μάτθ. 10:30)

Μετάφραση: Καί οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς σας εἶναι μετρημένες.

- Ποιός ἄραγε ἀπό ἐμᾶς μέτρησε τίς τρίχες του;

- Κανένας. Ὁ Θεός ὅμως τό ἔχει κάνει καί μᾶς τό ἔχει πεῖ.

Ὅτι λέει ὁ Θεός δέν εἶναι σχῆμα λόγου, καί θέλει νά μᾶς πεῖ μ’ αὐτό πώς καί γιά τά ἐλαχιστότατα φροντίζει.

Σχ.:Λοιπόν, πῶς δικαιολογεῖται μετά νά ἔχεις ἄγχος;

Γι’ αὐτά πού ἐμεῖς περιφρονοῦμε καί δέν καταδεχόμαστε ν’ ἀσχοληθοῦμε κἄν, ὅπως ἡ ἔκφραση πού λέμε: ”καλά τώρα, μέ τρίχες θ’ ἀσχολούμαστε;”

Ὁ Θεός ὅμως ἀσχολεῖται, γιατί μᾶς ἀγαπάει μέ ἕναν ἄπειρο βαθμό ἀγάπης.

 Ἄν μεριμνάει λοιπόν γιά τίς τρίχες μας καί γιά τά πουλάκια καί γιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ,

(Σχ.:τά ὁποία γιά μᾶς τά ἔδωσε, ὄχι ὅμως γιά νά τά εἰδωλοποιοῦμε, ἀλλά γιά νά χαιρόμαστε καί νά βλέπουμε πίσω ἀπό αὐτά τόν Πατέρα, πού μᾶς ἀγαπάει καί μᾶς σκεπάζει μέ τήν στοργή Του), ἄν λοιπόν φροντίζει γι’ αὐτά, τά φτιάχνει τόσο τέλεια καί τόσο ὄμορφα, δέν θά μεριμνήσει γιά τίς μεγάλες μας ἀνάγκες; (Σχ.:δηλ. ὅλα αὐτά πού εἴπαμε προηγουμένως, τά βιοτικά, τά ὁποῖα γνωρίζει ὅτι μᾶς χρειάζονται ἀπαραίτητα).

 Θά φροντίσει λοιπόν γιά ὅλα, ἀλλά μέ μία προϋπόθεση :

“Νά ζητοῦμε Αὐτόν τόν Ἴδιο πού εἶναι ἡ Ζωή καί νά ζητᾶμε καί τήν Βασιλεία Του. (Σχ.:Δηλ. νά Τόν ἔχουμε Βασιλέα στήν ζωή μας. Αὐτό σημαίνει τό “ζητάω τήν Βασιλεία τοῦ Θεού”. Ζητάω νά βασιλέψει ὁ Ἴδιος μέσα μου, δηλαδή Ἑκεῖνος νά κάνει κουμάντο στή ζωή μου.

Ἐκεῖνος νά εἶναι ὁ Κύριος καί ἐγώ νά εἶμαι ὑποτακτικός, νά εἶμαι ὁ δοῦλος…)

 Γιατί νομίζετε λέμε στόν ναό κατά τήν Βάπτιση:

“Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ” ;

Τί θέλει νά μᾶς πεῖ ἡ Ἐκκλησία; Ὅτι δέν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Κύριοι.

Καί σοῦ λέει ὁ κόσμος: “Ὄχι, ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριος, πάρε τήν ζωή στά χέρια σου”. (Σχ.:Αὐτό εἶναι διαβολικό).

Σχ.:Ἡ Ἐκκλησία μᾶς λέει ὅτι εἴμαστε δοῦλοι καί μᾶς λέει τήν ἀλήθεια, τήν λυτρωτική ἀλήθεια, ὅτι: Δέν εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Κύριοι. Δέν μπορεῖς, ἄνθρωπε, νά πάρεις τήν ζωή στά χέρια σου. Τήν ζωή σου πρέπει νά τήν ἀφήσεις στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Οὔτε τήν ζωή τῶν παιδιῶν σου νά τήν πάρεις στά χέρια σου.

 Λένε κάποιοι ἄνθρωποι: -“Γιά τά παιδιά μου… Πῶς θά ζήσουν τά παιδιά μού”. -Σιγά, ἐσύ θά τά ζήσεις τά παιδιά σου; Δέν ἔχουν Κύριο τά παιδιά σου δηλαδή; Ἐσύ εἶσαι ὁ Κύριος τῶν παιδιῶν σου;

Δοῦλος εἶσαι καί τά παιδιά σου δοῦλοι εἶναι καί ἕνας εἶναι ὁ Κύριος καί σ’ Αὐτόν πρέπει ν’ ἀφήσεις καί τά παιδιά σου καί τήν γυναίκα σου καί ὅλη σου τήν ζωή καί τίς ζωές ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού σέ περιβάλλουν.

Ὅταν λοιπόν ζητήσεις τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ζητήσεις νά γίνει δηλαδή Αὐτός ὁ Βασιλιάς σου, τότε Ἐκεῖνος (ὁ Θεός) ἔχει δεσμευτεῖ

νά μᾶς ἐξασφαλίσει ὅλα τά ἀναγκαῖα βιοτικά ἀγαθά.

Σχ.:Ἔχει δεσμευτεῖ καί ὁ Θεός ποτέ δέν ὑπαναχωρεῖ, ποτέ δέν ἀκυρώνει, ποτέ δέν προδίδει τόν Ἑαυτό Του.

Ὅλα αὐτά γιά νά πραγματοποιηθοῦν, προϋποθέτουν ἀπό μέρους μας τήν πίστη σ’ Αὐτόν. Τότε, ὅταν δηλαδή πιστέψουμε, θά βοῦμε τήν δύναμη νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά δεσμά τῆς κοσμικῆς λογικῆς, τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κόσμου καί τοῦ κοσμοκράτορα.

 -Τί εἶναι αὐτό πού μᾶς κολλάει καί μᾶς γεμίζει ἄγχος;

-Εἶναι αὐτή ἡ ὑποδούλωση στήν λογική.

Σχ.Ἡ παιδεία πού παίρνουμε, εἶναι τέτοια, πού μᾶς σπρώχνει στό νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη μόνο στήν λογική, σάν νά μήν ὑπάρχει ὁ νοῦς, σάν νά μήν ὑπάρχει ἄλλη δύναμη στήν ψυχή μας, παρά μόνο ἡ λογική.

Ἔ λοιπόν, δέν εἶναι μόνο ἡ λογική.

Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη δύναμη στήν ψυχή μας, πιό ἀνώτερη ἀπό τήν λογική, πού οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας τήν εἴπανε “νοῦ”.

Καί ὁ νοῦς, δέν δουλεύει μέ τήν λογική, ἀλλά δουλεύει μέ τήν πίστη καί εἶναι τό μάτι τῆς ψυχῆς. Αὐτή τήν δύναμη λοιπόν τήν ἔχουμε χαντακώσει, τήν ἔχουμε θάψει, τήν ἔχουμε ὑποδουλώσει στή λογική.

Ἡ λογική ὅμως δουλεύει παίρνοντας δεδομένα ἀπό τίς αἰσθήσεις:

ἀπό τό τί βλέπουμε, τί ἀκοῦμε, τί πιάνουμε, τί ὀσφραινόμαστε, τί γευόμαστε. -Μπορεῖς μέ τίς αἰσθήσεις νά δεῖς τόν Θεό; -Ὄχι. Γιατί ὁ Θεός εἶναι Ἄϋλος, εἶναι Πνεῦμα. δέν μπορεῖς νά τόν προσεγγίσεις μέ τίς αἰσθήσεις. Ἄρα, σοῦ λέει ἡ λογική «Δέν ὑπάρχει Θεός», καί βλέπετε πώς τά κατάφερε ὁ διάβολος, νά σοῦ περάσουνε τό μήνυμα: “Ἔε, τώρα, ἐντάξει. Αὐτά εἶναι τῶν παπάδων. Κοίταξε ἐσύ νά κάνεις αὐτό πού κάνει ὁ πολύς ὁ κόσμος, δούλεψε γιά νά ζήσεις”.

Καί ἔτσι γεμίζουμε ἄγχος.

Εἶναι λοιπόν ἐπιλογή μας ἡ ἀπελευθέρωση ἀπό τήν λογική τοῦ κόσμου, ἐπιλογή τοῦ καθενός, καί ἄν τήν κάνουμε θά λυτρωθοῦμε. Ἄν δέν τήν κάνουμε, θά συνεχίσουμε νά ζοῦμε μέ ἄγχος καί μέ χάπια.

 Ὅταν δέν σκεφτόμαστε μέ τήν ἀνθρώπινη κοσμική λογική καί δέν ἀντιμετωπίζουμε μέ τίς φτωχές καί οὐσιαστικά ἀνύπαρκτες ἀνθρώπινες δυνάμεις τό κάθε μᾶς πρόβλημα, ἀλλά προσευχόμαστε καί ἀνοιγόμαστε ἀγαπητικά στόν Θεό καί τηροῦμε τίς ἐντολές Του, τότε ξεφεύγουμε ἀπό τήν ἀγωνιώδη μέριμνα καί φροντίδα πού πνίγει τήν ψυχή καί τήν κάνει νά νιώθει ἀσφυξία.

 Σχ.:Αὐτό πού λέμε “ἄγχος” τί εἶναι; Εἶναι ἡ ἀγωνιώδης φροντίδα.

- Γιατί δημιουργεῖται τό ἄγχος;

- Γιατί βλέπεις ὅτι αὐτό πού θέλεις νά κάνεις δέν μπορεῖς νά τό κάνεις καί… κλείνει ἡ μία πόρτα, κλείνει ἡ ἄλλη πόρτα, καί σκέφτεσαι: “Ἀποτυχία ἐδῶ, ἀποτυχία ἐκεῖ, σέ ὅλα ἀποτυχία, λοιπόν, τί θά κάνω; Χάθηκα! ”

-Γιατί χάθηκες; -Γιατί χαντάκωσες τήν πίστη.

-Ποῦ εἶναι ἡ πίστη σου; Ποῦ εἶναι ὁ Θεός; Δέν πιστεύεις στόν Θεό; Δέν πιστεύεις στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ;

 Ἀκόμα καί ὅταν δέν ἔχουμε κάποιο συγκεκριμένο καί ἄμεσο καί πιεστικό πρόβλημα, πάλι δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε τήν πρώτη ἐντολή:

“ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου” (Ματθ. 22:37).

Σχ.:Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή. Δέν εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή νά δουλεύουμε. Ἡ πρώτη ἐντολή εἶναι ν’ ἀγαπήσουμε τόν Θεό.

 Θά πρέπει σταθερά πάντα, νά ἐμμένουμε στήν προσευχή, στήν ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο, στό ἄφημα ὅλης μας τῆς ζωῆς, τούς ἑαυτούς μας καί ὅλους σ’ Αὐτόν. Χωρίς αὐτή τήν ἄμετρη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, στήν Θεία Πρόνοια, στήν Θεία Ἀγάπη, δέν μποροῦμε νά βροῦμε ἀνάπαυση. -Θέλεις νά βρεῖς ἀνάπαυση στήν ψυχή σου; Θέλεις νά εἰρηνέψεις; -Ἄκου τί λέει ὁ Κύριος:

“Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς”. (Μάτθ. 11:28).

Σχ.:“Ελάτε σ’ Ἐμένα”, λέει. Δέν χρειάζεται νά κάνεις κάτι μόνος σου καί ἀνεξάρτητα, αὐτονομημένα, γιά νά ἠρεμήσεις, ἀλλά νά πᾶς σέ Κάποιον, καί Αὐτός ὁ Κάποιος εἶναι μόνο Ἕνας, εἶναι ὁ Χριστός! Τό λέει ὁ Ἴδιος: “Δεῦτε πρός με”.

Δέν μᾶς λέει: “Κάντε αὐτό”.

“Ἐλάτε σ’ Ἐμένα”, λέει, πού σημαίνει:

“Ἀγαπήστε με, σχετιστεῖτε μαζί μου”, καί τότε εἰρηνεύεις.

Ἄρα, μήν ψάχνουμε γιά ἄλλες συνταγές, γιά χαπάκια. Ὅπως καί ἡ Εὕα. Τῆς εἶπε ὁ διάβολος: “Φάε ἀπό τό φροῦτο καί θά γίνεις Θεός” – «εὐτυχισμένη».

Τό πῆρε ἡ Εὕα καί ἔπαθε αὐτό πού ἔπαθε.

Ἀλλά αὐτό τό ἴδιο τό παθαίνουμε καί ἐμεῖς συνεχῶς στήν σημερινή ἐποχή.

Δέν τό μάθαμε τό μάθημα, δηλ. ὅτι πρέπει νά πᾶμε σ’ Αὐτόν τόν Κάποιον, ἄν θέλουμε νά εἰρηνεύσουμε.

 Καί συνεχίζει ὁ Κύριος :

“ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾽ ὑμᾶς“ (Μάτθ. 11:29)

Μετάφραση: σηκῶστε ἐπάνω σας τόν ζυγό τῆς ὑπακοῆς σ’ Ἐμένα – δηλαδή νά τηρήσετε τίς ἐντολές Μου,

“καὶ μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι πραΰς εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ” (Μάτθ. 11:29)

Μετάφραση : καί μάθετε ἀπό Μένα τόν Ἴδιο ὅτι εἶμαι πράος καί ταπεινός στήν καρδιά,

“καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν·” (Ματθ. 11:29)

Μετάφραση: καί τότε θά βρεῖτε ἀνάπαυση καί εἰρήνη στίς ψυχές σας.

 Σχ.:-Τί σημαίνει, τώρα,

“νά μάθουμε ἀπό τόν Χριστό ὅτι εἶναι πράος καί ταπεινός”;

-Σημαίνει νά ζήσουμε αὐτό πού ζεῖ ὁ Χριστός, τήν πραότητα καί τήν ταπείνωση.

 -Ὁ Χριστός, ἔχει ἄγχος;

-Εἶναι βλάσφημο καί μόνο νά τό σκεφτοῦμε. Ὁ Χριστός ἔχει ἀπέραντη καί ἀπόλυτη εἰρήνη καί ἀταραξία. Τίποτα δέν μπορεῖς νά κάνεις στόν Χριστό καί νά Τόν ταράξεις, τίποτα. Λοιπόν, αὐτό ἰσχύει καί γιά τούς Ἁγίους.

Γιατί οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀκριβῶς αὐτοί πού ἔμαθαν ἀπό τόν Χριστό, ὅτι εἶναι πράος καί ταπεινός καί τό ζοῦνε δηλαδή.

 -Μπορεῖς νά ταράξεις ἕναν Ἅγιο;

-Μέ τίποτα. Ὅτι καί νά τοῦ κάνεις, ὅσο καί νά τόν μισήσεις, ὅσο καί ἄν τόν τηγανίσεις, νά τόν κάψεις, νά τόν διαλύσεις, αὐτός θά συνεχίσει νά σέ ἀγαπάει. Δέν θά ταραχτεῖ καθόλου, γιατί ζεῖ αὐτό πού ζεῖ καί ὁ Χριστός.

 Καί συνεχίζει ὁ Κύριος, λέγοντας:

“ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.” (Ματθ. 11:30)

Μετάφραση: διότι ὁ ζυγός μου εἶναι χρηστός καί τό φορτίο μου ἐλαφρό.

(Μή διστάσετε, γιατί ὁ ζυγός μου εἶναι καλός καί χρήσιμος καί τό φορτίο τῶν ὑποχρεώσεων καί καθηκόντων πού ἐπιβάλλω Ἐγώ εἶναι ἐλαφρό.

Ἐγώ τό ἐπιβάλλω, ἀλλά καί Ἐγώ σᾶς βοηθῶ νά τό σηκώσετε).

 (Ἐμεῖς προτιμᾶμε τά βαρέα φορτία καί τά δυσβάσταχτα πού βάζει ὁ πονηρός καί ὁ κόσμος, καί σοῦ λέει :

“Ἔ, καλά τώρα, ὁ Χριστός…κᾶνε τώρα αὐτά πού κάνουν οἱ πολλοί, δούλεψε γιά νά ζήσεις, ἀγχώσου γιά νά περάσεις στό πανεπιστήμιο”. Τό λένε στά παιδιά ἔτσι στά ψυχρά:

“Πρέπει νά ἀγχωθεῖτε, λέει, γιά νά περάσετε στό πανεπιστήμιο”.

Σχ.:Δηλαδή πρέπει νά διαστραφεῖτε, νά δαιμονοποιηθεῖτε γιά νά περάσετε στό πανεπιστήμιο. -Ὄχι, νά μοῦ λείπει. Δέν θέλω νά γίνω δαίμονας, γιά νά περάσω στό πανεπιστήμιο, νά χάσω τήν εἰρήνη μου, γιατί, ὅταν χάνεις τήν εἰρήνη σου, χάνεις τό Ἅγιο Πνεῦμα. Εἶσαι ὑπό δαιμονική ἐπήρεια, ὅταν εἶσαι ταραγμένος. Τό ἄγχος εἶναι δαιμονική ἐπήρεια, νά τό ξέρετε. Εἶναι μιά “πρόσκαιρη δαιμονοκαταληψία”.

Ὁ ἄνθρωπος πού προσεύχεται καί ὑποτάσσεται, γενικά, στό Θεῖο θέλημα, μιμεῖται τόν ταπεινό Χριστό, ὁ ὁποῖος, καί ὡς ἄνθρωπος, προσευχόταν ἀδιάλειπτα, κοινωνοῦσε συνεχῶς μέ τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του καί ὑπέτασσε πάντα τό ἀνθρώπινο θέλημά Του στό Θεῖο, γιά νά μᾶς δώσει τό ἀληθινό πρότυπο ζωῆς.

 Ὅταν λοιπόν κανείς ὑποτάσσει τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ σέ ὅλα, τότε ὅλα του γίνονται ὅπως τά θέλει.

 -Θέλεις νά σοῦ γίνονται ὅλα ὅπως θέλεις;

-Νά τά θέλεις ὅλα ὡς θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν τά δέχεσαι ὅλα ὡς θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ὅλα σου γίνονται ὅπως τά θέλεις καί τότε δέν ἔχεις λόγο νά στεναχωρηθεῖς γιά τίποτα.

 Σχ.:Ὅπως αὐτός ὁ μοναχός πού διαβάσαμε, ὁ τόσο Ἅγιος, πού εἶχε ἀξιωθεῖ νά κάνει ἀπό ζωντανός, θεραπεῖες καί ἰάσεις.

Ὅταν λοιπόν ὅλα τά δέχεσαι ὡς θέλημα Θεοῦ, λέγοντας:

“Γενηθήτω τό θέλημά Σου”

σέ ὅλα καί πάντοτε καί σ’ ἐμένα καί στά παιδιά μου καί στούς πάντες, καί:

“Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με”,

τότε μή φοβᾶσαι.

Εἶσαι στόν σωστό δρόμο,

στόν δρόμο τῆς Σωτηρίας καί τῆς Ἁγιότητας.

  Τέλος καί τῷ Θεῶ δόξα !

 Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
http://hristospanagia3.blogspot.gr/ 

 Τό ἀπόσπασμα : » Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΕ ΤΟ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ «, 

εἶναι ἀπό τήν ὁμιλία : ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ. ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου)

… καί τό λίνκ τῆς ὁμιλίας εἶναι : https://www.youtube.com/watch?v=Ja-Km32xB2A

 http://www.hristospanagia.gr/?p=46158#more-46158